Mijn naam is Jakob, en als ik ooit twijfels had over mijn plek in de familie, verdwenen die als sneeuw voor de zon op de dag dat ik over het testament hoorde. Het was niet eens een dramatisch gesprek toen mijn ouders het me vertelden. Nee, ik kwam er puur bij toeval achter, door puur geluk.
Dit gebeurde een paar maanden geleden, toen ik hen thuis bezocht in een klein stadje buiten Chicago. Hetzelfde huis dat ik de afgelopen vijf jaar mede had gefinancierd: hypotheek, af en toe aankopen, reparaties.
Ik zorgde ervoor dat alles op rolletjes liep. Mijn broer Eric daarentegen deed absoluut niets. En als ik zeg « niets », dan bedoel ik ook echt helemaal niets.
Geen baan, geen verantwoordelijkheid, alleen maar eindeloze luiheid en de verwachting dat het leven hem alles op een presenteerblaadje zou aanbieden. En blijkbaar waren mijn ouders maar al te blij om hem dat leven te bieden. Die dag hielp ik mijn vader met wat papierwerk, want zoals altijd konden noch hij, noch mijn moeder het alleen.
Hij vroeg me om een aantal documenten te scannen, zowel juridische als financiële. Ik dacht er niet veel over na, totdat ik een map zag met de titel « Estate Planning » en de woorden « Last Will and Testament ». Normaal gesproken controleer ik niet andermans documenten.
Maar mijn nieuwsgierigheid won het van me. Ik had hen immers onderdak geboden. Het leek me dus logisch om te vragen hoe ze hun vermogen voor de toekomst beheerden.
Ik opende de map en las de woorden die me verdrietig maakten. « Alles. » Letterlijk, « alles » was voor Eric bedoeld.
Het huis, de spaarcenten, het fortuin. Ze hebben er zelfs niets over gezegd, afgezien van een paar verplichte opmerkingen over hoeveel ze van hun twee kinderen hielden. Evenveel.
Ja, natuurlijk, Jacob, precies. Daarom kreeg hun favoriet alles, en werd degene die hen overeind hield niet eens genoemd. Ik voelde me ontzettend dom…
Ik had me voor hen uitgeput, hun rekeningen betaald, ervoor gezorgd dat ze altijd iets te eten hadden, terwijl zij daar zaten te plannen voor een toekomst die niets met mij te maken had. En Eric? Hij was niet alleen lui. Hij had nergens recht op.
Hij hielp nooit, droeg nooit een cent bij, maar op de een of ande
