Verschenen.
Want dat is de waarheid. Ik verdween niet uit mijn familie. Ik verdween uit de versie van mezelf die smeekte om een stoel aan een tafel die de rekening al had berekend. Ik verscheen in mijn eigen leven.
Op dinsdag zit ik op mijn veranda in een van de stoelen van oceaanglas met een kop koffie die naar geduld smaakt. De zon trekt zich over de schutting als een kind dat te laat is voor de les. Aan de overkant sleept mijn buurman zijn afval naar de stoeprand, op slippers en in een colbert. De schoolbus van de kinderen komt kreunend om de hoek.
Mijn telefoon trilt. Lauren: Afspraak om 10 uur. Neem je ‘nee’-stem mee.
Ik sms terug: Altijd bij me.
Ik sta op. Ik doe mijn deur op slot. Ik loop mijn trap af en het leven in dat ik ooit op een servetje schreef, bang, vastberaden en ongevraagd. Ik hoor hier omdat ik hier voor heb gekozen, omdat ik het budget en de muren en de deuren die open en dicht gaan heb gebouwd. Ik hoor hier omdat ik het gezegd heb.
En dat bleek al die tijd het winnende lot te zijn.
