He spun around, his voice a roar that commanded the attention of the entire hall. “SECURITY! GET THIS VAPID, DESTRUCTIVE CHILD OUT OF MY SIGHT! OUT OF MY SHOW! OUT OF MY INDUSTRY! NOW!”
IV. The True Legacy
De verwijdering was snel en brutaal. Serena, niet langer een « IT-meisje » maar een hysterische, huilende paria, werd uit de zaal gesleept door twee enorme bewakers die eruitzagen alsof ze uit steen waren gehouwen. Haar carrière was niet alleen tot stilstand gekomen; Het was op het lanceerplatform tot ontploffing gebracht op de meest openbare manier die je je kunt voorstellen. De gasten, die de hele uitwisseling op hun telefoons hadden gefilmd, zwermden nu over me heen, hun stemmen een kakofonie van excuses voor hun eerdere stilte, van kruiperige felicitaties, van wanhopige introducties.
« Mevrouw Vance? De nieuwe creatief directeur? Een eer! » « Wat een evenwicht onder druk! » « Die jurk, zelfs gescheurd, is een absoluut meesterwerk! »
Laurent, wiens vulkanische woede was weggeëbd in een smeulend, gepijnigd verdriet, inspecteerde nu de schade aan mijn mouw met de verwoeste blik van een chirurg die een dodelijke wond onderzoekt. ‘Het is geruïneerd,’ zei hij tragisch, zijn stem nu een laag, treurig gefluister. Hij keek me eindelijk aan, keek me echt aan, en een kleine, droevige glimlach raakte zijn lippen. « Maar jij… Je hebt dat met de gratie van je grootmoeder aangepakt. Ze zou trots zijn geweest. » Hij bood me zijn arm aan. « Welkom in Parijs, Clara. Het lijkt erop dat je je debuut hebt gemaakt. »
Ik hoefde geen woord meer te zeggen. Ik hoefde niet achterom te kijken toen Serena zonder pardon op straat werd gegooid, de flitslampen van de paparazzi documenteerden nu haar schande in plaats van haar triomf. Ze noemde me haar hele leven ‘goedkoop’, dacht ik bij mezelf, terwijl Monsieur Laurent me persoonlijk naar mijn stoel op de eerste rij begeleidde, de gescheurde mouw van mijn jurk was nu een ereteken. Maar uiteindelijk was zij de enige die het verschil niet kon zien tussen echte, stille waarde en een overtuigende, luidruchtige nep.
De lichten dimden, het eerste model stapte de catwalk op en de show begon. De gescheurde zijde op mijn arm voelde vreemd, een koele tocht tegen mijn huid, maar het deed er niet meer toe. De jurk was gescheurd, maar de illusie van « Country Girl » was voor altijd verbrijzeld. Dat was de nacht dat ik niet langer een slachtoffer van mijn verleden was en uiteindelijk, zonder me te verontschuldigen, plaatsnam als de vrouw die de sleutels van het koninkrijk beza
