De grote zaal voor Paris Fashion Week was een chaotische, roofzuchtige zee van pauwen, van onoprechte luchtkussen die nooit landden, en de meedogenloze, verblindende flits van professionele camera’s. Dit was niet mijn wereld. Niet echt. Het was een jungle en ik had de afgelopen tien jaar geleerd hoe ik er een geest in kon zijn. Maar vanavond had ik een klus te klaren, een stoel te vullen, een geest om eindelijk te rusten. Ik stond bij de ingang, een stil eiland in een turbulente oceaan van ego’s, mijn hand streek onbewust de stof van mijn jurk glad.
Het was een eenvoudig omhulsel van azuurblauwe zijde, onopgesmukt, zonder zichtbaar logo of opzichtig merk. Voor het ongetrainde, afwijzende oog was het niets. Een eenvoudige, elegante, maar uiteindelijk vergeetbare jurk. Voor mij was het mijn harnas, mijn geschiedenis en mijn geheime wapen.
Toen, door de menigte lichamen heen, zag ik haar. Serena Devereux.
Ze hield het hof bij de ingang van de landingsbaan, een oogverblindend, roofzuchtig wezen omringd door een kruiperige, vleiende menigte bloggers, influencers en wanhopige wannabes. Ze was de « IT Girl » van het seizoen, een titel die ze sinds onze zestiende in verschillende vormen had gehad. Ze stond bekend om haar beroemdheid, uitgenodigd voor deze heilige evenementen, niet vanwege haar talent of haar intellect, maar vanwege haar duizelingwekkende aantal volgelingen en de bodemloze bankrekening van haar vader. En zij was de architect van mijn ellende op de middelbare school. Degene die me had gebrandmerkt met de bijnaam ‘Country Girl’, een verbale tatoeage die bedoeld was om iedereen te herinneren aan mijn beursstatus, mijn landelijke roots en mijn plaats in de sociale voedselketen. Zij was degene die mijn kringloopkleding belachelijk had gemaakt met de nonchalante wreedheid van een verveelde koningin, degene die van de vier jaar van mijn adolescentie een levende, ademende hel had gemaakt.
Haar ogen, koud en verveeld onder een laag vakkundig aangebrachte make-up, veegden de kamer. Ze landden op me, bleven even hangen met een flikkering van zwakke, minachtende herkenning, en stuurden me toen weg met een neerbuigende grijns die ze deelde met haar entourage.
‘Kijk,’ ik kon haar innerlijke monoloog bijna horen, een stem die ik net zo goed kende als mijn eigen angstige hartslag. « Het is een klein plattelandsmeisje, helemaal volwassen en verkleedpartijtjes. Heeft ze haar hele spaargeld uitgegeven aan dat trieste marktjurkje? Hoe ontzettend schattig. En hoe volkomen zielig. »
Ik gaf geen krimp. Ik keek niet weg. Ik hield haar blik even vast en richtte toen mijn aandacht weer op de kamer. Ik had de schijnwerpers niet nodig. Ik had haar erkenning niet nodig. Er waren tien jaar verstreken. Ik was niet meer dat bange, vernederde meisje. Ik was Dr. Clara Vance, en ik was net stilletjes, en nog niet aangekondigd, aangesteld als de nieuwe creatief directeur voor het hele LVMH-conglomeraat. Mijn wereld ging niet langer over het overleven van de gangen van de middelbare school; Het ging over het vormgeven van de definitie van wereldwijde luxe. En deze eenvoudige, onopgesmukte zijden jurk die ik droeg? Het was The Original Sample – het allereerste prototype van de collectie dat op het punt stond om over dertig minuten op deze catwalk te debuteren. Het was, op zijn eigen manier, het meest waardevolle kledingstuk in het hele gebouw.
Je leeft nog steeds van het geld van je ouders, Serena, dacht ik, terwijl ik rustig een slokje van mijn water nam. Ik kocht mijn eigen ticket naar dit leven. Met een valuta die je nooit zult begrijpen: hard werken.
II. « Het scheurt zo gemakkelijk »
