Er viel een stilte en een verbaasde stilte.
Wendy knipperde langzaam en hield haar champagneglas vast.
Alex trok aan haar jurk. « Tante Wendy, je ziet er zo mooi uit, » zei hij zachtjes. « Ik ben zo blij dat je nu mijn nieuwe mama wordt. »
Ze gaf geen antwoord, maar mompelde alleen maar stijfjes en aaide hem over zijn kop alsof hij een hond was.
Hij omhelsde haar been en gaf haar de bloemen.
Ze pakte ze met twee vingers vast alsof het natte was was.
Ik zag alles, en de camera ook.
Weken later verbond ik het fotoalbum met zilverpapier en bracht het naar Matthew. Er kwam geen briefje bij, alleen een zacht teken.
Hij maakte het niet in één keer af.
Maar toen hij de laatste pagina had dichtgeslagen, was zijn gezicht bleek.
« Ze haat hem, » mompelde hij. « Ze haat mijn zoon. »
« Ik kan niet geloven dat ik het niet heb gezien, » zei hij uiteindelijk.
Al die tijd… Ik dacht dat ze gewoon ruimte nodig had. Ik dacht dat ze wel zou bijdraaien. Maar ik kan niet samen zijn met iemand die niet van mijn zoon houdt zoals ik dat doe.
Aan het eind van die maand waren ze gescheiden.
Alex vroeg niet waar Wendy was of naar de reden van haar afwezigheid. Ze hadden nooit echt een band opgebouwd en ze was altijd een randfiguur in zijn leven geweest. Wat voor hem belangrijk was, was dat Matthew hem op een middag ophaalde en naar een kleiner huis reed met versleten vloeren, ongelijke gordijnen en een achtertuin vol potentie.
“Papa, betekent dit dat ik nu mag komen?” vroeg hij.
Matthew glimlachte en trok hem naar zich toe. « Nee, maat. Dit betekent dat we nu samenwonen. »
En dat was alles wat Alex nodig had.
Ze brachten hun avonden door met het bouwen van dekenforten, racen met speelgoedauto’s en samen tosti’s bakken. Er werd weer gelachen, echt gelachen.
Soms liegt de camera niet.
Soms laat het je zien wat liefde niet is.
En soms helpt het je om te ontdekken wat liefde werkelijk betekent.
