« Clara… ik wist niet dat ze zulke dingen zou zeggen. Ik zweer het. Ik hou van haar, maar ik kan niet… ik kan niet toekijken hoe ze de vrouw die mij mijn leven heeft gegeven, vernedert. »
« Ik weet het, Michael, » zei ik. « Je bent een goede man. Maar je hebt een vreselijke smaak wat vrouwen betreft. »
Ik keek naar Jessica.
“De bruiloft is afgelast,” zei ik.
« Dat mag je niet doen! » gilde Jessica. « We hebben een contract! De locatie is betaald! »
« Eigenlijk, » zei ik, « heb ik de aanbetaling gedaan. Ik heb het restant nog niet betaald. Het moet om middernacht betaald zijn. En ik ga het niet betalen. »
Ik draaide mij om naar de hotelmanager, die nerveus bij de muur stond.
“Meneer Henderson?”
« Ja, mevrouw Vance? » De manager kwam aangesneld. Hij kende mijn naam. Hij kende mijn creditcard.
“Is het tabblad Gebeurtenissen gesloten?”
“Het is open tot middernacht, mevrouw.”
« Sluit, » zei ik. « Nu. Alle verdere drankjes en etenswaren dienen rechtstreeks aan meneer Robert Vance te worden gefactureerd. »
Oom Robert verslikte zich in zijn wijn. « Ik? Ik kan dit niet betalen! Dit is een feest van vijftigduizend dollar! »
« Dan had je die vintage champagne toch niet moeten bestellen om de vrouw die hem subsidieerde te bespotten, » zei ik koud.
Hoofdstuk 5: De Exodus
Ik keek naar Leo. Hij zag er verward uit, maar veilig in mijn armen.
« Kom op, Leo, » zei ik. « Laten we een hamburger gaan halen. Ik denk dat we hier klaar zijn. »
“Clara, wacht!”
Mijn moeder rende naar voren en greep mijn arm.
« Clara, lieverd, alsjeblieft. Het was maar een grapje! We wisten het niet! Waarom heb je het ons niet verteld? »
Ik keek naar haar hand op mijn arm. Dezelfde hand die vijf minuten geleden haar mond bedekte toen ze me uitlachte.
« Omdat ik wilde zien wie je was toen je dacht dat ik niets had, » fluisterde ik.
Ik trok mijn arm terug.
« En nu weet ik het. »
« Maar… de hypotheek, » stamelde mijn moeder. « De cheques… »
« Ik onderbreek je, mam, » zei ik. « Jullie allemaal. Jessica kan een baan vinden. Robert kan zijn eigen rekeningen betalen. En jij… jij kunt je ‘succesvolle’ familie om hulp vragen. »
Ik liep naar de uitgang.
“Michael,” riep ik zonder me om te draaien.
“Ja, mevrouw?”
« Zorg dat je maandag op kantoor bent. We moeten flink reorganiseren. En… we raken de verloofde kwijt. Het is een belangenconflict. »
“Begrepen,” zei Michael.
Ik hoorde Jessica snikken. Ik hoorde oom Robert tegen de manager schreeuwen over de rekening. Ik hoorde het prachtige, chaotische geluid van een giftig koninkrijk dat tot stof verging.
Ik liep naar buiten, de koele nachtlucht in.
« Mama? » vroeg Leo terwijl ik hem in onze bescheiden sedan vastmaakte (ik heb nooit van opvallende auto’s gehouden).
« Ja schatje? »
“Zijn wij arm?”
Ik lachte. Het was een echte, vrije lach.
« Nee, Leo. We zijn heel, heel rijk. Maar het beste wat we hebben is niet het geld. »
« Wat is het? »
“Het gaat erom dat we nooit meer aan die tafel hoeven te zitten.”
Ik reed weg en liet het St. Regis en mijn ‘familie’ achter in mijn achteruitkijkspiegel.
Hoofdstuk 6: Een week later
De gevolgen waren spectaculair.
Zonder mijn financiële steun moest oom Robert zijn boot verkopen. Mijn moeder moest verhuizen naar een appartement. Jessica… nou ja, Jessica leerde dat « Prins Charmant » voorwaarden met zich meebrengt. Michael maakte het die avond uit met haar. Hij behield zijn baan, maar hij was nog in zijn proeftijd. Hij accepteerde het met gratie.
Ik zat in mijn thuiskantoor, een prachtige glazen kamer met uitzicht op de baai waarvan niemand in mijn familie het bestaan wist.
Mijn telefoon ging. Het was Jessica. Het was de tiende keer dat ze belde.
Ik zag het scherm oplichten.
Nicht Jessica belt…
Ik dacht aan het lachen. Ik dacht aan het ‘waarschuwende verhaal’.
Ik heb op Blokkeren gedrukt .
Toen pakte ik mijn laptop. Ik moest code schrijven. En voor het eerst in jaren hoefde ik mijn scherm niet te verbergen.
