« Absoluut niet. Ik ben juist strenger voor hem vanwege de connectie. Ik wil niet dat iemand denkt dat nepotisme omhoog vloeit. » Hij zocht iets op op zijn computer. « Maar dit is interessant. Zijn cijfers voor het vierde kwartaal liggen 22 procent boven zijn prestaties in het derde kwartaal. Zijn klantenbehoud is gestegen. Hij sloot vorige week twee deals die zijn voorganger als doodlopend had bestempeld. »
Ik heb deze informatie zorgvuldig overwogen.
Angst werkt dus als motivator – voorlopig. Maar duurzame prestaties komen voort uit zelfvertrouwen, niet uit angst. De persoon moet begrijpen dat goed werk afleveren genoeg is. Dat hij niet perfect hoeft te zijn om gewaardeerd te worden.
Het was verstandig advies, het soort advies dat goede managers onderscheidt van geweldige managers.
« Praat met hem, » zei ik. « Laat hem weten waar hij staat. Gebruik feitelijke gegevens, geen vage geruststellingen. »
Marcus knikte.
« Zal ik doen. En voor wat het waard is, wat voor familiedrama er ook aan deze situatie voorafging, hij lijkt je nu oprecht te respecteren. Hij noemt je soms in teamvergaderingen. ‘De normen van mevrouw Hartwell’ dit. ‘De verwachtingen van de COO’ dat. Het is bijna eerbiedig. »
Nadat Marcus was vertrokken, zat ik in mijn kantoor na te denken over de complexiteit van wat zich had voorgedaan. Het was niet mijn bedoeling geweest Trevor een lesje te leren of hem te vernederen. De overname was puur zakelijk geweest. De timing was toevallig.
Maar op de een of andere manier was er toch een afrekening nodig.
Mijn telefoon trilde. Ik zag een berichtje van Ashley.
Trevor zei dat zijn baas hem vandaag over zijn prestaties had gesproken. Hij kwam zelfs met een glimlach thuis. Bedankt voor alles wat je hebt gedaan.
Ik reageerde niet meteen. In plaats daarvan opende ik mijn e-mail en vond het bericht dat Trevor die ochtend had gestuurd. Een routinematige statusupdate van een pitch voor een klant. Professioneel. Grondig. Geen spoor van de persoonlijke onrust die eronder zat.
Die avond deed ik iets wat ik mezelf zelden toestond. Ik scrolde door Ashleys Facebookfeed en keek naar het gezinsleven dat ik jarenlang op afstand had gehouden. Foto’s van Emma’s dansvoorstelling. Noah verkleed als dinosaurus voor Halloween. Ashley en Trevor bij een liefdadigheidsevenement, allebei glimlachend, zijn arm om haar middel.
Er was een bericht van drie weken geleden, vlak nadat de overnameaankondiging openbaar was gemaakt. Ashley had een nieuwsartikel gedeeld over de fusie tussen Hartman en MedSupply met het onderschrift:
Zo trots op mijn briljante zus. Ze verandert de industrie.
De commentaarsectie stond vol met reacties van familieleden en vrienden.
Tante Paula: Jouw zus is echt geweldig.
De broer van mijn vader, oom Keith: Dat is onze Natalie.
Zelfs mama had gezegd:
Ze is altijd buitengewoon geweest. We zijn gezegend dat we haar hebben.
Het was vreemd om mijn professionele prestaties te zien filteren door de lens van familietrots. Zo lang waren die werelden gescheiden gebleven. Mijn succes – iets wat ze weliswaar erkenden maar nooit helemaal omarmden – was nu onmogelijk te negeren.
Maar sommige reacties hadden ook een duistere kant.
Een neef die ik nauwelijks kende, schreef:
Het moet fijn zijn om al die macht te hebben. Hopelijk herinnert ze zich waar ze vandaan komt.
Iemand anders, een vriend van de familie, wiens naam ik niet herkende:
Carrièrevrouwen offeren altijd iets op. Geld is niet alles.
Ashley reageerde op beide vragen met felle verdedigingen.
Aan de neef:
Ze herinnert het zich perfect. En ze heeft zich er nooit superieur over gedragen. Wij zijn degenen die vergeten zijn haar op gepaste wijze te vieren.
Aan de familievriend:
Ze heeft niets opgeofferd. Ze heeft iets ongelooflijks opgebouwd, terwijl wij haar daar een schuldgevoel over gaven.
Ik sloot Facebook af met een vreemd emotioneel gevoel. Mijn zus vocht voor mij een strijd waarvan ik niet eens wist dat die nodig was.
Tijdens het diner na de sluiting, twee dagen later, nam Linda me apart tijdens het cocktailuurtje. Het restaurant was zo’n Manhattans restaurant dat zich richtte op bedrijfsfeesten. Gedempte verlichting. Onberispelijke service. Prijzen waar mensen van terugdeinsden.
« Trevors vrouw belde me vorige week, » zei Linda, terwijl ze haar martini ronddraaide. « Ashley, toch? Ze wilde weten of de baan van haar man veilig was. »
« Wat heb je haar verteld? »
« Dat hij competent is in wat hij doet, en dat competente mensen hun baan behouden. Toen vertelde ik haar dat ze een interessante vraag had gesteld: werd hij beoordeeld op zijn verdiensten of op zijn familierelaties? » Linda’s blik werd scherper. « Dat vond ze niet leuk. Ze schoot in de verdediging. Ze zei dat Trevor hard werkte en een eerlijke beoordeling verdiende. »
“Hoe reageerde je?”
« Ik vertelde haar dat dat precies was wat er gebeurde. Eerlijke beoordeling. Geen favoritisme in welke richting dan ook. » Ze pauzeerde en bestudeerde mijn gezicht. « Ze vroeg me ook nog iets anders. Ze wilde weten of jij het wraakzuchtige type was. »
De vraag bleef tussen ons hangen. Om ons heen mengden leidinggevenden zich en lachten, terwijl ze een succesvolle deal vierden – het omringende geluid van succes.
« Wat heb je haar verteld? » vroeg ik.
« In de vijftien jaar dat ik met je heb samengewerkt, bij drie verschillende bedrijven, heb ik je nog nooit een beslissing zien nemen op basis van persoonlijke gevoelens. Je bent meedogenloos wat betreft resultaten, maar rechtvaardig tegenover mensen. » Linda nam een slok van haar drankje. « Toen vroeg ik haar waarom ze zich zorgen maakte. Waarom ze dacht dat haar zus wraakzuchtig zou zijn. En ze werd stil. Toen zei ze iets interessants. Ze zei: ‘We hebben haar pijn gedaan. Ik heb haar pijn gedaan. En ze had het volste recht om Trevor ook pijn te doen, maar dat deed ze niet.' »
Linda glimlachte flauwtjes.
« Ze begon daar aan de telefoon te huilen. »
