Mijn moeder was van plan om me met kerst op vijf kinderen te laten passen, dus ik…
Wanneer een van de dochters eindelijk weigert de vaste oppas te zijn, verandert een rustige kerst in een chaos in deze meeslepende mix van wraakverhalen en familiedrama’s. Jessica is altijd de ‘verantwoordelijke’ totdat ze voor zichzelf kiest en een kettingreactie van wraak binnen de familie ontketent, waardoor iedereen geconfronteerd wordt met jarenlange manipulatie en arrogantie. Terwijl vakantieplannen in duigen vallen en geheimen aan het licht komen, laat dit familiedrama zien wat er gebeurt als iemand die het iedereen naar de zin wil maken, daarmee stopt. Perfect voor kijkers die houden van intense familiedrama’s, conflicten tussen zussen en broers en zussen, en emotionele maar bevredigende wraakverhalen waarin de echte beloning ligt in het eindelijk stellen van grenzen.
Mijn naam is Jessica. Ik ben 27. En deze kerst zou de eerste zijn die ik voor mezelf zou vieren in plaats van anderen te helpen.
In plaats daarvan zag ik mijn moeder haar telefoon stevig vastklemmen, haar gezicht bleek wordend terwijl ze fluisterde: « Wat? Dit kan toch niet waar zijn. »
Vijf kinderen gilden op de achtergrond tijdens een videogesprek.
Speelgoed dat tegen elkaar botst.
Iemand huilt omdat er sap op een gloednieuwe jurk is gemorst.
Aan de andere kant van de lijn staarde mijn moeder naar de foto die ik haar net had gestuurd van mijn strandstoel, mijn zonnebril en het vliegticket met de datum van vandaag erop.
Ze had haar perfecte vakantie gebaseerd op één aanname – dezelfde waar mijn familie jarenlang op had vertrouwd – namelijk dat ik stilletjes mijn plannen zou laten varen om op alle vijf kleinkinderen te passen, terwijl de rest zich zou verkleden en plezier zou maken.
Geen betaling.
Nee, bedankt.
Alleen maar schuldgevoel.
En: « Je weet dat we het niet zonder jou kunnen. »
Maar dit jaar heb ik mijn leven niet opgegeven om het hunne makkelijker te maken.
Ik veranderde mijn plannen op een manier die ze nooit had zien aankomen.
Het punt is dat dit verhaal niet begon met die geschokte uitroep.
Het begon weken eerder met één telefoontje dat de druppel was die de emmer deed overlopen en me deed beseffen dat ik er genoeg van had om het reserveplan van de familie te zijn.
Als je ooit automatisch als oppas bent behandeld, simpelweg omdat je single bent of nog geen kinderen hebt, blijf dan tot het einde kijken en laat me weten of je vindt dat ik te ver ben gegaan of juist niet ver genoeg.
Twee weken voor dat chaotische videogesprek lichtte mijn telefoon op met de naam van mijn moeder, net toen ik een te laat ingeleverd rapport aan het afronden was.
Ik had maandenlang overuren gemaakt om me een soloreis met Kerstmis te kunnen veroorloven, die ik al sinds de zomer had gepland.
Een stille, kleine rebellie waaraan ik me als een reddingslijn had vastgeklampt.
Ik nam op na drie keer overgaan.
“Hé, mam.”
Haar opgewekte stem trof me als een waarschuwingssirene.
“Jessica, dit komt precies op het juiste moment. Ik heb een fantastisch plan voor Kerstmis, en je zult het geweldig vinden.”
Mijn maag trok samen.
Als mijn moeder zei dat ze een plan had, bedoelde ze meestal dat ze een plan voor mij had.
‘Oké,’ zei ik. ‘Wat voor plan?’
‘Je weet toch dat je zus en broer dit jaar de kinderen meenemen?’, begon ze, haar toon wat te nonchalant. ‘En ze verdienen echt een avondje vrij. Ze werken zo hard. We dachten dat je misschien een paar dagen op de kinderen zou kunnen passen terwijl wij alles klaarmaken en wat tijd voor onszelf hebben. Het zijn maar vijf kinderen. Je kunt zo goed met ze overweg.’
Daar was het.
Vijf kinderen.
Twee kinderen jonger dan drie jaar.
