Mijn dochter trouwde met de zoon van een miljonair. Alle gasten op dat uitgestrekte landgoed buiten Dallas, Texas, bewonderden het perfecte paar. Ze hieven hun champagneglazen en noemden het een sprookje, de Amerikaanse droom verpakt in kant, marmer en geld. Ze hadden geen idee wat er werkelijk aan de hand was.
Doris Jones stond aan de rand van de dansvloer en kon haar ogen niet van haar dochter afwenden.
Simone, in een sneeuwwitte jurk geborduurd met parels en kristallen, zag eruit als een sprookjesprinses die tot leven was gekomen. De balzaal van het Sturgis Ancestral Estate, zo’n vijftig kilometer buiten Dallas, baadde in het warme gouden licht van de enorme kristallen kroonluchters die aan het hoge cassetteplafond hingen. Het licht glinsterde op Simone’s donkere haar, dat in een uitgebreid opgestoken kapsel was gestyled, en haar sleep wapperde als een zachte wolk achter haar aan bij elke beweging.
Naast haar stond Preston Sturgis, lang, voornaam en gekleed in een perfect op maat gemaakt zwart smokingpak. Hij glimlachte naar de gasten met de zelfverzekerde grijns van een man die gewend was alles te krijgen wat hij wilde. Zelfs vanaf haar plek achterin kon Doris zien dat hij eruitzag als elke succesvolle telg van een rijke familie die ze ooit op tv had gezien: verfijnd, beheerst en er volkomen van overtuigd dat de wereld voor hem zou buigen.
De bruiloft vond plaats op het Sturgis Ancestral Estate, zo’n landgoed dat mensen in Doris’ buurt in Dallas alleen maar kenden uit glossy tijdschriften of series. Het landhuis stond op een glooiend Texaans terrein, met witte zuilen, marmeren trappen en een ronde oprit waar zwarte SUV’s en luxe sedans keurig geparkeerd stonden onder het toeziend oog van parkeerwachters.
Binnen glansde de foyer met gepolijste vloeren en olieverfschilderijen van de streng ogende voorouders van Sturgis in vergulde lijsten. Buiten, in de tuin waar tafels voor de gasten waren gedekt, verspreidden honderden rozen een heerlijke geur in de warme meilucht. Een transparante tent strekte zich uit over de dansvloer, versierd met lichtslingers en guirlandes van verse bloemen geïmporteerd uit Californië en Florida. Obers met witte handschoenen bewogen zich soepel tussen de tafels door en vulden de champagneglazen bij met Franse champagne. Op een aparte tafel aan het uiteinde van de tent stond een vierlaagse bruidstaart, elke laag een zorgvuldig kunstwerk, bedekt met gladde witte glazuur en versierd met suikerbloemen.
Doris trok mechanisch haar eigen outfit recht, een bescheiden beige jurk die ze in de uitverkoop had gekocht bij een plaatselijk warenhuis in Dallas. Staand naast gasten in designerjurken en maatpakken voelde ze zich volkomen misplaatst. De vrouwen schitterden met diamanten en dure manicures. De mannen bespraken zakelijke deals, markten en vakantiehuizen in Florida, waarbij ze woorden als ‘portfolio’ en ‘acquisitie’ in de rondte gooiden alsof ze het over het weer hadden.
Doris, een gecertificeerd openbaar accountant bij de gezondheidsdienst van Dallas County, kon alleen maar knikken en beleefd glimlachen wanneer iemand haar aankeek.
‘Doris, je moet wel heel gelukkig zijn,’ kwetterde een verre verwante van de bruidegom, een vrouw die ondanks de warme Texaanse avond overladen was met gouden sieraden en gehuld in een bontstola.
‘Uw dochter heeft een fantastische partij gevonden,’ vervolgde de vrouw. ‘Preston is de erfgenaam van een heel imperium, weet u – onroerend goed, bouw, investeringen. Ze zal nu nooit meer iets tekortkomen.’
‘Ja, natuurlijk,’ antwoordde Doris met een geforceerde, beleefde glimlach. ‘Ik ben heel blij voor Simone.’
De vrouw bleef maar praten over Europese investeerders en het nieuwste project van de familie Sturgis in Austin, maar Doris luisterde niet meer. Haar blik werd weer op haar dochter gericht.
Simone stond naast Preston en nam felicitaties in ontvangst van een gestage stroom gasten. Maar iets aan haar houding deed Doris’ hart samentrekken. Haar rug was te recht, haar schouders te gespannen, haar glimlach te geforceerd. Het leek wel geschilderd.
Doris kende elke ronding van het gezicht van haar dochter, elke gebruikelijke uitdrukking. Ze had Simone zien opgroeien in een klein huurhuis in een arbeiderswijk van Dallas, van haar jeugd met schaafwonden tot haar afstuderen aan de universiteit. En nu zag ze dat Simone niet ontspannen was, niet genoot van de ongedwongen vreugde die een bruid op haar trouwdag zou moeten voelen.
Doris herinnerde zich hoe Simone, nog maar zes maanden geleden, stralend thuiskwam in haar kleine duplexwoning vlak bij Interstate 35 om haar te vertellen over haar ontmoeting met Preston.
“Het gebeurde in dat hippe café in het centrum – Bean & Barrel, weet je wel, die met die bakstenen muren en Edison-lampen,” vertelde Simone, terwijl ze haar tas op de keukentafel liet vallen en bijna van vreugde op en neer stuiterde. “Ik was daar met Kendra en Sierra na het werk. Hij kwam naar onze tafel, verontschuldigde zich voor de onderbreking en zei dat hij niet weg kon gaan zonder ‘de vrouw met de meest onvergetelijke glimlach van Dallas’ te ontmoeten.”
Simone had gelachen toen ze het moment beschreef.
‘Mam, je had moeten zien hoe Kendra en Sierra hem aanstaarden,’ zei ze opgewonden. ‘Hij is zo knap, zo zelfverzekerd, en zijn ogen zijn zo scherpgrijs – net als stormwolken. En de complimenten die hij me gaf waren niet ordinair. Ze waren… verfijnd.’
Doris had destijds samen met haar dochter gejuicht. Het was tien jaar geleden dat ze van Simone’s vader was gescheiden. Simone was volwassen geworden, had zelf haar studie aan een staatsuniversiteit gefinancierd, een diploma interieurontwerp behaald en werkte bij een kleine ontwerpstudio in het centrum van Dallas. Ze had hier en daar wel eens gedate – met ingenieurs, studenten, een barman uit Deep Ellum – maar niets serieus.
En nu had ze een man ontmoet die haar vanaf de eerste blik op een prachtige en weelderige manier het hof maakte.
Er werden om de dag bloemen bezorgd in Simone’s studio. Preston nam haar mee naar restaurants die Doris alleen maar op kookprogramma’s had gezien – tentjes in de chique en minder chique buurten waar voorgerechten meer kostten dan Doris’ wekelijkse boodschappenbudget. De cadeaus waren geen simpele prullaria, maar dure sieraden en designertassen, allemaal verpakt in keurige dozen met het merklogo.
Preston nodigde Simone al snel uit om zijn ouders te ontmoeten. Ze ontvingen haar hartelijk op hun landgoed en verwelkomden haar met geoefende warmte.
Alles ontvouwde zich als een film: snel, levendig en spannend.
Na slechts drie maanden daten vroeg Preston haar ten huwelijk.
Het gebeurde precies daar, in hetzelfde café in Dallas waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Hij ging op één knie zitten voor de ogen van iedereen in de zaak, terwijl mensen hun telefoons tevoorschijn haalden om het te filmen. Hij opende een fluwelen doosje met een diamanten ring die zo fel schitterde onder de caféverlichting dat Simone haar ogen moest dichtknijpen.
‘Natuurlijk zei ik ja,’ had Simone later tegen haar moeder gezegd, met een ademloze stem. ‘Wie zou zo’n prins nou afwijzen?’
De opwinding in haar stem was onmiskenbaar. Maar om de een of andere reden ontbrak de zachte, aardse warmte die gewoonlijk bij echte liefde hoort. Er zat een angstige ondertoon in, alsof Simone zichzelf probeerde wijs te maken dat dit de juiste beslissing was.
‘Mam, besef je wel wat een buitenkans dit is?’ vroeg Simone, terwijl ze heen en weer liep in Doris’ kleine woonkamer. ‘Hij is slim, succesvol en rijk. Ik hoef me niet kapot te werken met twee of drie banen zoals jij na de scheiding. Ik kan mijn passie volgen, mijn eigen studio openen, reizen – eindelijk New York, LA, misschien zelfs Europa zien.’
Doris had toen besloten dat het normaal was. Haar dochter was enthousiast en dacht praktisch na over haar toekomst. Liefde was één ding, maar je moest wel iets hebben om van te leven in Amerika, waar één medische rekening of één verloren baan alles overhoop kon gooien.
