Gedreven door een mengeling van nieuwsgierigheid en verdriet arriveerde ik diezelfde dag nog op het adres. Ik arriveerde bij een rustig huisje, verscholen aan de rand van een heuvel, omringd door wilde bloemen. Toen ik de deur opendeed, vulde de vertrouwde geur van lavendel – de lievelingsgeur van mijn moeder – de ruimte.
Er lag een handgeschreven brief op tafel. Daarin bekende ze dat, hoewel velen geïnteresseerd waren in haar rijkdom, ik altijd veel om haar had gegeven. Ze vertelde dat dit huisje haar ware schat was, een plek waar ze rust had gevonden en hoopte dat ik een nieuw begin zou vinden. Aan het einde van de brief schreef ze: « Kijk eens in de tuin. »
Ik ging naar buiten en volgde haar woorden. Onder een oude eik vond ik een kleine houten kist en een bank die minutieus gerestaureerd leken.
In de kist zaten fotoalbums, haar trouwring en een document waaruit bleek dat het huisje en de grond nu van mij waren. Het ging niet om de waarde van het huis, maar om de liefde erachter.
