Mama wist alles.
Ze wist wie Anton, Alla en Tamara waren. Ze wist dat het geld niet bij hen zou blijven. Ze gaf hen alles met opzet – zodat ze de waarde van dingen zouden begrijpen, zouden voelen wat het betekent om zonder steun te leven. Zodat ze zouden leren zelf relaties op te bouwen.
En voor mij… verliet ze het leven . Een toekomst. Een thuis waar ik een gezin kan stichten. Kinderen kan krijgen. Leven – niet overleven. Liefhebben – niet lijden. Een thuis gevuld met haar geest. Haar liefde. Haar zorg.
Ik sta nu in de keuken en drink koffie uit het koffiezetapparaat waar ik van droomde. En ik begrijp het: de liefde van mijn moeder zat niet in geld . Die was hier. In dit huis. In de stilte, in de foto’s, in de bloemen onder het raam. In een brief waarin elk woord als een knuffel is.
Mam, je had zoals altijd gelijk.
Heb je een verhaal over een situatie waarin je moeder iets deed waar je geschokt door was, maar wat uiteindelijk de beste beslissing bleek te zijn?
En terwijl u nadenkt, hier is nog een verhaal voor de ziel:
Toen Cora op de radio een aankondiging hoorde over een moeder-dochterwedstrijd, besloot ze meer tijd door te brengen met Mia, de dochter van haar man. Maar de voorbereidingen voor hun eerste reis samen liepen uit op een openbaring… Want als Mia geen dochter is, wie is ze dan wel?
