Vanaf die dag noemde niemand Reena ooit nog de ‘dochter van de vuilnisman’.
Ze werd de inspiratiebron voor de hele school.
Degenen die haar ooit meden,
kwamen haar nu omhelzen en hun excuses aanbieden.
En zelfs vandaag de dag
is ze elke ochtend nog te vinden onder diezelfde oude peepalboom –
een boek in haar hand, een stuk droog brood naast zich en een glimlach op haar gezicht.
Omdat Reena weet:
geen diploma of medaille,
maar de grootste eer is de glimlach van haar moeder,
de vrouw die ooit haar bron van schaamte was, maar zich nooit voor haar heeft geschaamd.
