Soms, als mensen mijn verhaal horen, vragen ze me of ik er spijt van heb dat ik mijn moeder voor de rechter heb gedaagd.
Ze zeggen dan dingen als: « Maar ze is nog steeds je moeder, » of « Had je het niet gewoon binnen de familie kunnen oplossen? »
Dit is wat ik ze vertel.
Als « familie » betekent een plek waar één persoon maar blijft nemen terwijl alle anderen stilletjes lijden, dan nee.
Ik wil zaken niet « binnen de familie » afhandelen.
Ik wil ze behandelen binnen de grenzen van zelfrespect.
Ik heb er geen spijt van dat ik een grens heb getrokken.
Ik heb er spijt van dat ik het niet eerder heb getekend.
Ik heb spijt van alle keren dat ik mijn jongere zelf heb wijsgemaakt dat haar pijn een eerlijke prijs was voor vrede.
Ik heb spijt van de jaren waarin ik dacht dat een goede dochter zijn betekende dat ik slecht voor mezelf moest opkomen.
Maar spijt, net als verdriet, is alleen nuttig als het je raakt.
Dus ik liet me erdoor meeslepen.
Zonder verplichting en zonder wederkerigheid.
Weg van schuldgevoel zonder groei.
Weg met het idee dat bloedvergieten een vrijbrief is voor slecht gedrag.
Op weg naar iets rustigers.
Stevig.
Echt.
Als je hiernaar luistert en je jezelf op de een of andere manier herkent in mijn verhaal – in het hoofdrekenen ‘s nachts laat, in de manier waarop de stem van je ouder je nog steeds twaalf jaar oud kan laten voelen, in de manier waarop je je behoeften aanpast aan hun comfort – dan wil ik dat je dit goed hoort.
Je mag voor je kind kiezen in plaats van voor je ouder.
Je mag ervoor kiezen om je eigen geestelijke gezondheid boven hun imago te stellen.
Je mag je eigen toekomst kiezen, los van hun fouten.
Je mag zeggen: « Wat je deed, heeft me gekwetst. En ik laat je het niet meer doen. »
Dat maakt je nog niet wreed.
Het maakt je eerlijk.
Het maakt je vrij.
Vertel me eens – zachtjes tegen jezelf, of luid in de reacties, of in een dagboek dat niemand ooit zal lezen – welke grens had je graag eerder gesteld?
En waar vandaan luistert u?
Want ergens in een klein huisje aan de rand van een stadje in het Midwesten woont een vrouw die nog steeds denkt dat ze een dochter aan « geld » is verloren.
Maar ergens anders – op een zonovergoten binnenplaats van een campus, in een pauzeruimte van een ziekenhuis, in een klein appartement waar een meisje ooit huilde om een rekening waarvan het saldo nul was – is er een andere vrouw die eindelijk begrijpt dat ze niets verloren heeft.
Zij maakte haar keuze.
En ze zou er opnieuw voor kiezen.
Wat doe je als iemand die je vertrouwt de vruchten plukt van jarenlang hard werken voor iets waar je nooit mee hebt ingestemd? Zwijg je om de « familievrede » te bewaren, of bescherm je je eigen toekomst en die van je kind, zelfs als dat betekent dat je er alleen voor staat?
