Ik heb een besluit genomen…
Ik haalde diep adem en liep naar mijn moeder.
“Mam,” zei ik zachtjes, “kunnen we later even privé praten?”
Hij knikte, een beetje bezorgd, maar toch nog steeds glimlachend.
Ik had het gevoel dat ik nu wist wat ik ging doen.
Ik ga je geluk niet in één nacht verwoesten.
Niet vanwege mijn eigen schok.
Niet vanwege mijn pijn.
Eerst wil ik graag weten wat voor persoon hij nu is geworden.
Mensen veranderen.
Wonden helen.
Maar het vertrouwen wordt langzaam en voorzichtig herbouwd.
Ons verhaal is nog niet afgelopen.
Maar ik kies voor waardigheid boven chaos.
Vanwege mij.
En ook dankzij hem.
