Sindsdien is er iets verschoven.
Hij staat nu uit zichzelf op. Verschoont luiers alsof hij een expert is. Maakt flesjes. Vraagt hoe mijn dag was. En zegt elke avond:
« Dank je dat je ons gezin zo goed draagt. Nu draag ik ook mee. »
Hij zei dat luiers geen mannentaak waren. Maar nu weet hij beter.
En hij doet het met liefde. En met een glimlach.
