Toen klopte het aan de deur. Mijn man akte open — en er kwam een vrouw binnen. Jong, netjes gekleed, met een modieus glimlach. Mijn dochter werd meteen stil. Hij zei tegen haar: “Ga naar je kamer,” en daad toen de deur op slot.
Het volgende uur hoorde ik op de video de wanhopige kreten van mijn dochter: « Mama! Ma-ma! » — ze huilde, riep me, klopte op de deur.
Ondertussen lachten mijn man en zijn minnares, dronken wijn en deden dit allemaal in onze slaapkamer. In het huis waar onze familie woonde. Terwijl hun eigen dochter, doodsbang, alleen achter de gesloten deur zat.
Ik kan schrikken en pijn sterven ik op dat moment voelde niet beschrijven. Tranen stromen vanzelf. Ik voelde me verraden, bedrogen en leeg.
Maar wat mijn hart het meest brak, was dat mijn kleine meisje de dekmantel voor zijn zaken zag.
De volgende dag vroeg ik de scheiding aan en alimentatie. Ik verzamelde mijn spullen, nam mijn dochter bij de hand en vertrok. Geen enkele vrouw, geen enkele moeder zou haar ooit zo moeten zien — bang, gebroken, alleen.
Wij verdienen beter. En dat zal ik bewijzen — voor haar en voor zichzelf.
