Mijn man drong aan op een DNA-test en was er zeker van dat onze zoon niet van hem was: toen de resultaten kwamen, belde de dokter ons en onthulde iets verwoestends.
Vijftien jaar nadat we onze zoon samen hadden opgevoed, verklaarde mijn man plotseling:
« Ik heb altijd twijfels gehad. Het is tijd om een DNA-test te doen.
Eerst lachte ik, omdat de gedachte alleen al absurd leek. Maar mijn gelach verstomde snel toen we eindelijk de test uitvoerden.
Het was dinsdag. We hebben thuis gegeten. Plots keek hij me aan met een uitdrukking op zijn gezicht die mijn hart bevroor.
« Ik heb het te lang in me gesmoord, » zei hij, « maar ik wilde je geen pijn doen. Onze zoon is niet zoals ik.
« Maar hij is net als je moeder, we hebben het erover gehad! » Ik probeerde ruzie te maken.
« Toch wil ik een test. Anders gaan we scheiden.
Ik was dol op mijn man en ik hield van onze zoon. Ik wist dat mijn loyaliteit onbetwistbaar was: ik was nog nooit met een andere man geweest, ik had alleen van hem gehouden. Voor zijn gemoedsrust gingen we echter naar de kliniek en gaven we onze monsters weg.
Een week later waren de resultaten klaar. De dokter belde en drong erop aan dat ik onmiddellijk zou komen. Mijn handen trilden in de gang. Toen ik binnenkwam, hief hij zijn hoofd op van boven de aktetas en zei ernstig:
« Ga alsjeblieft zitten. »
