« Alex, » vervolgde ik. « Waarom heb je het me niet verteld? »
Hij ging langzaam rechtop zitten, alsof hij zich aan het bed zou branden.
« Ze vertelde me dat ze stervende was, Ash, » zei hij. « Ze vertelde me dat haar dokter iets had gevonden tijdens zijn laatste controle. Iets aan haar hart. Ze zei dat het misschien geen jaar zou duren. En… ze smeekte me. Ze zei dat ze iets blijvends wilde. Iets om zich aan vast te klampen. Iets om voor te vechten. Een soort teken. Dus deed ik het. Ik wilde haar hart niet breken. Ik wilde haar niet kwijtraken… »
Ik zei niets. Ik ging naast hem op bed zitten. De stilte duurde voort, dun en kwetsbaar, als een huid die op barsten staat.
« En je dacht niet dat iets blijvends een beetje waarheid nodig had? Je hebt hem niet eens om een doktersverklaring gevraagd? Je houdt niet eens van tatoeages. Waarom hield dat je niet tegen? »
Close-up van de dokter | Bron: Midjourney
« Nee… ik haat ze niet, ik wilde er gewoon geen voor mezelf, » zei hij. « Trouwens, mijn moeder zei dat ik niet te lang moest nadenken over de details. Ze zei dat ze er even over na moest denken en nog een laatste… cadeau wilde. Ze schreef het voor me en zei dat het meer waard zou zijn als het in haar eigen handschrift was. »
« Laat maar zien, » zei ik.
Mijn man tilde zijn mouw op. En daar, op haar arm, stond het vreselijke handschrift van haar moeder met een nog vreselijkere boodschap.
« Mijn moeder, Angela, is mijn enige liefde voor altijd. »
Carlie zei niet « altijd ».
Oudere vrouw schrijft een briefje | Bron: Midjourney
Ik wilde lachen. En ik zou waarschijnlijk gelachen hebben als Alex er niet zo… depressief uit had gezien. Ik keek beter en concentreerde me op de fijne lijntjes die op zijn rode huid getatoeëerd waren.
« Heb je daar niet voor gezorgd? » vroeg ik.
