Ik werkte onvermoeibaar om de behandeling van mijn schoonmoeder te betalen, terwijl mijn man Ryan, die al maanden werkloos was, nauwelijks een vinger uitstak. Toen ik erachter kwam waar het geld eigenlijk naartoe ging, kwam het verraad hard aan. Hij was niet alleen lui, hij was veel erger.
Ik sleepte mezelf naar huis na weer een lange werkdag, met een gevoel van frustratie in mijn borst. Voor de tweede keer had ik om loonsverhoging gevraagd, en voor de tweede keer was die afgewezen.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik had het extra geld echt nodig. Sarah, mijn schoonmoeder, was ziek – heel erg ziek. En omdat Ryan, mijn man, niet werkte, betaalde ik zijn behandeling. Hij was vijf maanden eerder zijn baan kwijtgeraakt en had nog steeds geen baan gevonden.
Ik wist dat hij zijn best deed, bijna elke week naar sollicitatiegesprekken ging, maar niets hielp. Elke maand stapelden onze rekeningen zich op, terwijl mijn salaris hetzelfde bleef.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Zes maanden geleden hadden we er al over nagedacht om een kind te krijgen, maar nu leek het een verre droom.
Toen ik door de voordeur naar binnen liep, zonk de moed me in de schoenen. Het huis was een puinhoop: kleren en papieren lagen verspreid over de vloer, vuile vaat stond opgestapeld in de gootsteen en bezorgdozen stonden verspreid over het aanrecht.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ryan nam niet eens meer de moeite om schoon te maken of te koken. Hij zei altijd: « Dat is geen mannenwerk », en ik was te moe om nog langer tegen te spreken. Hoe kon hij niet zien dat ik aan het verdrinken was? Ik kon niet alles – werk, rekeningen en het hele huis – alleen aan.
Ik liep de woonkamer in en trof hem daar aan, zittend op de bank, aan de televisie gekluisterd. Hij had niet eens de moeite genomen zijn pyjama te verschonen. Hem zien maakte me boos.
« Hoe was je dag? », vraagt Ryan, zonder ook maar zijn blik van de televisie af te wenden.
« Vermoeiend. Ze hebben me geen loonsverhoging gegeven, » zei ik verdrietig.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
« Oh, maar… we hebben meer geld nodig voor de medicijnen van mijn moeder, » voegde Ryan er nonchalant aan toe, nog steeds gefocust op het scherm.
« Hoeveel heb je nodig? » vroeg ik, moe van het gesprek.
« Dat weet ik nog niet zeker. Ik zal het uitzoeken en het je laten weten, » antwoordde hij.
« Oké, zodra je het weet, geef ik je het geld », antwoordde ik, terwijl ik me uitgeput voelde.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
« Ja hoor, ik regel het wel », zei hij, nog steeds geboeid door de show.
Ik stond daar, wachtend op iets, maar hij keek niet op.
« Wat eten we? » vroeg Ryan.
« Ik weet het niet. Ik ben te moe. Bestel iets voor jezelf, » zei ik, terwijl ik me omdraaide om te vertrekken.
« Oké, » antwoordde hij.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik liep naar de badkamer, maar was te uitgeput om er aandacht aan te besteden.
Op een dag op mijn werk kreeg ik een telefoontje van een onbekend nummer. Ik aarzelde even voordat ik opnam, maar besloot toch op te nemen. De persoon aan de andere kant van de lijn stelde zich voor als iemand van het ziekenhuis.
Mijn hart zonk in mijn schoenen toen ze me vertelde dat Sarahs behandeling al maanden niet was vergoed en dat haar toestand steeds erger werd. Hoe is dit mogelijk? Ik heb Ryan geld gegeven voor zijn behandeling.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Mijn gedachten raasden door mijn hoofd. Ik probeerde het te begrijpen. Ryan zou voor alles zorgen. Ik vertrouwde erop dat hij de zorg voor zijn moeder zou betalen. Ik belde snel naar zijn telefoon, maar kreeg meteen de voicemail.
Ik herinnerde me dat hij op sollicitatiegesprek zou zijn. Ik besloot tijdens mijn lunchpauze naar het ziekenhuis te gaan en het zelf uit te zoeken. Misschien was het gewoon een vergissing, een foutje in de papieren.
