Zijn advocaat voerde aan dat ik Marcus opzettelijk had geïsoleerd en hem had verhinderd steun te verlenen. Patricia speelde vervolgens beelden af van de deurbelcamera. Zes maanden waarin Marcus vroeg vertrok en laat terugkwam. Een video van hem die de leveringen van medische apparatuur doorneemt zonder ze naar binnen te brengen. Een video van hem die langs me rijdt, probeert uit de auto te komen en zijn huis binnen te komen na chemotherapie.
Het gezicht van de jury verhardde bij elke clip. Toen Patricia de audio-opname afspeelde van het ziekenhuis waar Marcus me na de operatie bedreigde, leunde de rechter achterover in haar stoel en sloot haar ogen. De advocaat van Marcus probeerde bezwaar aan te tekenen, maar daar was geen reden voor, omdat Marcus de opname zelf heeft opgenomen en als bewijs heeft gepresenteerd.
Patricia presenteerde de browsergeschiedenis van Marcus, die zijn advocaat moest onthullen. Twee weken na mijn diagnose was hij op zoek naar een manier om zijn onbekwaamheid te bewijzen en een volmacht van zijn zieke echtgenoot en een echtscheidingsconvenant wegens kanker te krijgen. Vanaf het allereerste begin was hij van plan om mijn ziekte tegen mij te gebruiken.
Tijdstempels gaven aan dat hij op zoek ging naar echtscheidingsstrategieën op dezelfde dag dat hij me vertelde dat mijn kanker hem walgde. De rechter beval onmiddellijke psychologische tests voor ons beiden. De mijne vertoonde normale reacties op stress in verband met de diagnose en behandeling van kanker, maar geen psychische stoornissen of incompetentie. Het onderzoek van Marcus bracht een narcistische persoonlijkheidsstoornis en antisociale trekken aan het licht.
De psycholoog schreef dat Marcus mijn ziekte als een last voor zijn levensstijl zag en geen oprechte empathie of berouw toonde. De werkgever van Marcus beëindigde het onderzoek nadat werknemers zijn gedrag begonnen te melden. Hij vertelde verschillende mensen verschillende verhalen over hoe ik behandeling weigerde, suïcidale gedachten had, hersenbeschadiging had veroorzaakt door kanker en weigerde hem te helpen.
Ze ontsloegen hem omdat hij een vijandige sfeer op het werk creëerde en bedrijfsmiddelen gebruikte om leugens te verspreiden. In de opzeggingsbrief werd gewezen op schade aan de reputatie van het bedrijf. Zonder baan kon Marcus zijn advocaat niet betalen. De advocaat diende een motie in om zich terug te trekken uit de zaak, maar de rechter verwierp het en beweerde dat Marcus de situatie zelf had veroorzaakt.
De advocaat moest onbetaald blijven werken, en het was duidelijk dat hij bij elk verhoor meer en meer gefrustreerd raakte naarmate Marcus de situatie erger maakte. De vader van Marcus belde het kantoor van Patricia en vroeg om een verklaring. Hij zei dat hij wilde dat iedereen wist wat voor soort zoon hij had opgevoed en dat hij zich schaamde. Bij het volgende verhoor getuigde hij en beschreef hij een zondags diner waarin hij Marcus vroeg naar mijn behandeling.
Marcus lachte en zei dat ik aan het dramatiseren was over normale bijwerkingen en dat ik probeerde aandacht te krijgen. Zijn vader zei dat hij op dat moment begreep dat hij als ouder gefaald had. De reclasseringsambtenaar die onze zaak onderzocht, besteedde een week aan het analyseren van het bewijsmateriaal. In het rapport verklaarde hij dat Marcus schokkende ongevoeligheid had getoond in het licht van de levensbedreigende ziekte van zijn vrouw en adviseerde hij mij om de meeste activa en een permanent gerechtelijk bevel te verlenen.
Ze schreef dat het gedrag van Marcus suggereerde dat hij op mijn dood rekende om echtscheiding te voorkomen en alles te behouden. Die laatste zin maakte de kamer helemaal stil toen Patricia hem hardop voorlas. Marcus sprong op en schreeuwde dat hij het niet kon zeggen, maar de scheidsrechter sloeg op de hamer en zei dat hij moest gaan zitten.
Zijn advocaat keek walgend en fluisterde iets hards tegen Marcus waardoor hij bloosde. Marcus’ collega van zijn nieuwe baan nam contact op met Patricia met bewijs waarvan we niet eens wisten dat het bestond. Hij hoorde Marcus aan de telefoon praten over wachten omdat kanker toch dodelijk is, en over een betere oplossing dan echtscheiding.
Een collega nam het gesprek op en stuurde het naar ons toe. Patricia maakte het na in de rechtbank en de advocaat van Marcus liet de pen vallen. De scheidsrechter nam een pauze en kwam na 20 minuten terug. Ze zei dat ze in 30 jaar berechting nog nooit zo’n opzettelijke wreedheid had gezien. Ze gaf me een huis, 75% van mijn huwelijksvermogen, een auto en een permanent gerechtelijk bevel.
Marcus moest mijn medische rekeningen en gerechtskosten betalen. Ze zei dat elke poging om contact met mij op te nemen zou resulteren in onmiddellijke arrestatie. Marcus stond op en schreeuwde dat ik iedereen had gemanipuleerd, dat ik de kankerkaart had gespeeld, dat het allemaal een show was. De rechter achtte hem schuldig aan minachting van de rechtbank en voegde er 30 dagen gevangenisstraf aan toe. Twee deurwaarders moesten hem eruit trekken terwijl hij schreeuwde dat het systeem tegen mannen werd gemanipuleerd.
Zijn advocaat pakte de aktetas en vertrok, zonder achterom te kijken. Zes maanden later was ik klaar met mijn behandeling en werd ik kankervrij verklaard. Mijn haar groeide terug in zachte krullen. Ik heb een steungroep opgericht voor mensen die worstelen met de ziekte en niet-ondersteunende partners. Marcus stuurde brieven vanuit de gevangenis, die ik naar Patricia stuurde zonder ze te openen.
Hij overtrad een gerechtelijk bevel toen hij werd vrijgelaten en keerde onmiddellijk terug naar de gevangenis. Zijn moeder bezoekt me soms en verontschuldigt zich voor het opvoeden van iemand die tot zo’n wreedheid in staat is. Ik zeg haar dat het niet haar schuld is, omdat sommige mensen laten zien wie ze echt zijn wanneer je ze het meest nodig hebt.
Ze richtte een trustfonds op voor mijn toekomstige medische zorg, met het geld van de beloofde erfenis van Marcus. Ze schreef hem uit alles. Twee jaar later was ik gezond en sterk. Ik begon te daten met iemand die ik had ontmoet in een steungroep voor overlevenden van kanker die begreep wat het betekende om te vechten voor het leven. Marcus probeerde nog in beroep te gaan tegen de echtscheidingsconvenant, maar alle rechters wezen zijn verzoek af.
Hij verloor zijn carrière, zijn familie, zijn reputatie en zijn huis omdat hij de gedachte aan kanker niet kon verdragen. Soms betekent het juiste doen dat je jezelf beschermt tegen mensen die niet van je kunnen houden in moeilijke tijden. Ik koos voor mezelf toen Marcus mijn ziekte als wapen probeerde te gebruiken. En ik zou elke keer dezelfde keuze maken.
Achteraf gezien was het moment dat hij me vertelde dat mijn kanker hem walgde, het moment waarop ons huwelijk echt eindigde. Ik wist het alleen nog niet. Maar door zijn woorden letterlijk te nemen en hem precies te geven waar hij om vroeg, werd duidelijk wie hij al die tijd was geweest. Een man die meer van comfort hield dan van het leven van zijn vrouw.
