Mijn man zei tegen me: « Ik walg van je diagnose van kanker. Stop met erover te praten. » Dus ik heb het er nooit meer over gehad. Wat er daarna gebeurde, vernietigde hem. Ik voelde me maandenlang onwel voordat de artsen de tumor eindelijk ontdekten. Dus toen ik de diagnose hoorde, dacht ik dat mijn man Marcus net zo bang zou zijn als ik.
Maar hij leek nooit geïnteresseerd in het horen van mijn bezoeken of behandelingsopties. En toen ik het had over het starten van chemotherapie bij het ontbijt, sloeg hij zijn kopje koffie zo hard dicht dat het verbrijzelde. « Stop met praten over deprimerende medicijnen als ik eet! » schreeuwde hij. « Ik ben het beu om over je kanker te horen. Je bent een last geworden en je praat alleen over de ziekte.
Stop er gewoon helemaal mee om erover te praten. Ik keek hem geschokt aan. Twaalf jaar huwelijk, en dat was zijn reactie op mijn uiteindelijke dood. Ik zette de toast voorzichtig opzij en zei zachtjes: « Oké, ik ga het niet meer over kanker hebben. » Marcus keek opgelucht en ging terug naar de telefoon alsof er niets was gebeurd. Toen ik alleen naar chemotherapie ging, was Marcus aanvankelijk blij dat hij een huis voor zichzelf had.
Maar na de eerste week begon hij me constant te sms’en met de vraag waar ik was. Toen ik gewoon terugschreef dat ik een afspraak had, zonder uitleg, werden zijn berichten chaotisch. Wat voor soort bezoek? Neem contact met ons op. Wat gebeurt er? Maar ik schreef niet terug, omdat hij me dat duidelijk had gevraagd. Onze buren merkten dat ik aan het afvallen was en mijn haar verloor, en ze begonnen Marcus te vragen of het goed met me ging.
Hij moest voortdurend vage excuses verzinnen over stress en veranderingen in het dieet. Al snel fluisterde iedereen in onze straat dat Marcus niets deed terwijl zijn vrouw duidelijk ziek was. In de derde week verscheen Marcus op het kantoor van mijn oncoloog. « Vertel me gewoon wat er aan de hand is », smeekte hij op de parkeerplaats. « Ik moet weten hoe het met je gezondheid zit. »
De receptioniste vertelde hem dat ik bij de dokter was en niet over mijn gezondheid kon praten. Mijn zus regelde dat ik een kleine afspraak bij haar thuis zou houden om mijn hoofd te scheren voordat ze door chemotherapie in bosjes uitvielen. De moeder van Marcus was er en vroeg waarom Marcus niet was gekomen. Toen mijn zus uitlegde wat hij had gezegd over mijn diagnose, die hem walgde, werd zijn moeder bleek en vertrok onmiddellijk om haar zoon te confronteren.
De vrouw van baas Marcus was ook bij de bijeenkomst, omdat ze het jaar ervoor borstkanker had gehad. Ze vroeg waar Marcus was, en toen ze het verhaal hoorde, vertelde ze het dezelfde avond nog aan haar man. De baas van Marcus riep hem de volgende dag naar het kantoor en vroeg wat voor soort man zijn vrouw in de steek liet tijdens de behandeling van kanker.
Marcus moest een vergadering uitzitten over de waarden van het bedrijf terwijl iedereen hem aanstaarde. Onder de geschenken op de bijeenkomst was een pakket van de moeder van Marcus, die van mijn zus over de gebeurtenis hoorde, niet van haar zoon. Marcus belde me al elke dag en liet wanhopige spraakberichten achter. Houd me alsjeblieft op de hoogte van de voortgang van je behandeling.
Sorry, oké? Dat bedoelde ik niet. Vertel me over bezoeken, voorspellingen, wat dan ook. Zijn moeder confronteerde Marcus tijdens het zondagse diner en huilde dat ze hem beter had opgevoed. Zijn broers en zussen vertelden hem dat hij zich schaamde om hem broer te noemen. Op dezelfde dag ontsloeg zijn vader hem uit de functie van executeur van het testament.
Toen ik flauwviel tijdens mijn derde chemotherapiesessie en werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege ernstige uitdroging, belde het ziekenhuis Marcus als mijn contactpersoon voor noodgevallen. Hij stormde bevend en bleek mijn kamer binnen. Waarom heb je me niet verteld dat het zo ernstig was? Je had kunnen sterven. Ik keek hem alleen maar aan en zei niets over mijn toestand.
