wat als Mark erachter komt? Maar iets in mij knapt.
‘Ik ga naar Lisa’s verjaardag,’ zeg ik die ochtend tegen Mark terwijl ik Femke aankleed.
Hij kijkt me boos aan.
‘Je weet wat we hebben afgesproken.’
‘Dit is familie! Ik wil niet langer kiezen tussen jou en mijn moeder.’
Hij zwijgt, maar zijn blik zegt genoeg.
Op het feest voel ik me voor het eerst in maanden weer mens. Mijn moeder neemt Femke over en wiegt haar zachtjes terwijl ze zachtjes zingt – hetzelfde liedje dat ze vroeger voor mij zong. Ik voel tranen opwellen van opluchting én verdriet.
Na afloop vraagt mijn moeder: ‘Wil je niet gewoon even bij mij blijven slapen? Dan kun je uitrusten.’
Ik knik en stuur Mark een berichtje: “Ik blijf vannacht bij mama.”
Zijn antwoord komt direct: “Doe wat je niet laten kunt.”
Die nacht slaap ik voor het eerst sinds maanden door. Als ik wakker word, ruikt het huis naar verse koffie en warme broodjes. Mijn moeder zit aan tafel met Femke op schoot en lacht naar me zoals alleen zij dat kan.
Als ik thuiskom, is Mark ijzig stil.
‘Dus zo gaat het nu?’ vraagt hij kil.
‘Ja,’ zeg ik zacht. ‘Zo gaat het nu.’
De dagen daarna blijft de spanning hangen als een mist in huis. We praten nauwelijks nog met elkaar. Soms vraag ik me af of dit huwelijk nog wel te redden is – of dat ik mezelf ben kwijtgeraakt in de strijd tussen loyaliteit aan mijn man en liefde voor mijn moeder.
’s Nachts lig ik wakker naast Mark en luister naar zijn ademhaling. Ik denk aan Femke die straks groter wordt – wat wil ik haar meegeven? Dat je altijd moet kiezen? Of dat je mag vechten voor wat je nodig hebt?
Misschien is dit wel het moment om eindelijk voor mezelf te kiezen.
Hebben jullie ooit moeten kiezen tussen je partner en je familie? Hoe ga je om met zulke verscheurende loyaliteiten? Wat zou jij doen als je in mijn schoenen stond?
