« Alles is perfect, Dave. Absoluut perfect. »
Drie weken later overhandigde ik hem de scheidingspapieren tijdens de ochtendkoffie. Hij las ze twee keer voordat de woorden tot hem doordrongen.
“Lucy, wat is dit?”
« Jouw vrijheid! » Ik nam een slokje koffie, trots op hoe vast mijn handen bleven. « Was dat niet wat je wilde? »
« Ik begrijp het niet. »
« Jazeker. » Ik pakte mijn telefoon en opende de video van de derde nacht. « Je begrijpt het volkomen. »
De kleur verdween uit zijn gezicht toen hij zichzelf Betty zag kussen onder haar verandalamp. Toen het voorbij was, liet ik hem de beelden van nacht vier zien. Toen nacht vijf.
« Hoe lang? » klonk zijn stem gebroken.
« Hoe lang wat? Hoe lang loog je al tegen me? Hoe lang sluip je al rond? Hoe lang weet ik het al? » Ik legde de telefoon neer. « Kies je vraag, Dave. Ik heb tijd. »
Hij pakte mijn hand vast, maar ik trok hem terug.
« Lucy, alsjeblieft. Laat me het uitleggen. »
« Leg eens uit wat? Dat 22 jaar niet genoeg was? Dat onze kinderen niet genoeg waren? Dat ik niet genoeg was? » Mijn stem brak, maar ik zette door. « Nee, dank je. Ik heb genoeg verklaringen gehoord voor een heel leven. »
De advocaat zei dat ik een waterdichte zaak had: gemeenschap van goederen, duidelijk bewijs van overspel en geen huwelijkse voorwaarden. Het huis zou van mij zijn, samen met de helft van al het andere. Dave kon zijn leugens en zijn nachtelijke vuilnisophaaldiensten houden.
Hij trok de dag nadat ik mijn aanvraag had ingediend bij Betty in. Ik hoorde via roddels in de buurt dat ze hem zes weken later dumpte omdat de aannemer haar dak wilde repareren. Blijkbaar raakte ze verveeld toen de spanning van het stelen van andermans man eraf was.
Ik heb de sloten vervangen, nieuwe bloemen in de voortuin geplant en geleerd om de hele nacht door te slapen zonder te kijken of er iemand naast me lag. Sommige ochtenden werd ik eenzaam wakker, maar nooit werd ik wakker met de vraag of de persoon naast me de waarheid sprak.
Want dit is wat 22 jaar me geleerd hebben: vertrouwen is niet iets dat je herbouwt als het eenmaal kapot is. Het is iets dat je beschermt, waardeert en nooit geeft aan iemand die het behandelt als afval dat ‘s nachts buiten moet worden gezet.
Dave wilde stiekem in de schaduw rondsluipen? Prima. Nu kan hij daar permanent wonen, terwijl ik in het licht stap van een leven waarin ik me nooit hoef af te vragen of de persoon van wie ik hou me recht in mijn gezicht liegt.
Soms is het beste wat u kunt doen, zelf het vuilnis buiten zetten… zelfs als het vuilnis al meer dan twintig jaar in uw bed heeft gelegen.
