Maar toen de kinderen eenmaal gesetteld waren, verzamelde ik al mijn moed. Ik liet Maëlys de berichten zien. Ik verwachtte schaamte, misschien zelfs onverschilligheid. Maar tegen alle verwachtingen in was ze woedend. Niet op mij. Op hem.
« Hij gebruikt ons allebei, » zei ik simpel. Ze knikte, woedend en vastberaden. En toen gebeurde er iets ongelooflijks: ze bood aan me te helpen.
Een welverdiende les
Maëlys had een briljant en… theatraal idee. Ze belde haar zoon, alsof er een noodgeval was. Haar trillende stem, haar bezorgde toon: het was er allemaal. « Ik voel mijn arm niet meer, » zei ze. « Je moet komen. » Haar plan? Hem laten geloven dat hij zijn eigen moeder ziek had gemaakt.
Toen Leo in paniek aankwam, trof hij Maëlys aan op de bank, met mij kalm naast haar. En toen onthulde ze alles. De berichten, het bedrog en bovenal haar woede over zijn gedrag. Dit was niet langer alleen mijn strijd. Het was de strijd geworden van twee vrouwen, die al lang met elkaar in conflict waren, maar nu verenigd door een gedeeld gevoel van onrecht.
Een heilzaam bewustzijn
Leo probeerde zich onhandig te rechtvaardigen. Hij smeekte, beloofde te veranderen, noemde de kinderen. Maar voor mij was er iets gebroken. Het was niet alleen een kwestie van loyaliteit, het was een kwestie van respect, vertrouwen en waardigheid.
