Travis: Ze stierf een paar maanden later.
Hij keek op. Niet naar de rechercheur. Naar de spiegel. Naar mij. En zelfs door het glas heen voelde ik die kleine, stille hartzeer in zijn ogen.
Rechercheur Miller: En dat was de reden dat u haar begon te verzamelen?
Travis: Nee. Dat kwam later.
Rechercheur Miller: Wat is er veranderd?
Travis: Onze dochter ging naar de universiteit. Het huis werd… te stil. En plotseling ontstond er een enorme leegte in mijn hoofd en… mijn moeder zat erin. Het schuldgevoel. De belofte die ik nooit ben nagekomen.
Rechercheur Miller: Welke belofte?
Travis: Dat ik iets zou doen wat ertoe deed. Dat ik, als ik ooit de middelen had, pruiken zou maken. Echte. Pruiken die mensen niet nog erger zouden laten voelen dan wanneer ze al ziek waren.
Rechercheur Miller: U noemde de middelen. Wat had u in gedachten?
Travis: Besparingen. Niet enorm, maar genoeg. Maar ik kon er niet zomaar geld aan uitgeven. Niet zomaar. Dus begon ik bij mezelf.
Detective Miller: Wat bedoelt u?
Travis: Ik deed onderzoek. Ik kocht gereedschap. Ik keek tutorials. Ik oefende. Keer op keer. Soms mislukte het. Ik wilde eerst goed worden. Dus als ik er ooit meer mensen bij zou betrekken… zou ik weten wat ik deed.
Ik voelde mijn hand de armleuning van de stoel vastgrijpen. Mijn knokkels werden bleek. Travis was geen geheim leven aan het opbouwen. Hij was iets zachtaardigs aan het opbouwen. En pijnlijk. En ik had de politie gebeld.
Rechercheur Miller: Waarom vertelt u het niet aan uw vrouw?
Travis: Ik wilde niet dat ze zou denken dat ik helemaal gek was geworden.
Mijn keel deed pijn. Misschien had hij gelijk gehad dat hij het me niet had verteld.
Rechercheur Miller: Dank u, meneer Reed.
Hij boog zich voorover en drukte op de stopknop.
Klik. Het rode lampje ging uit.
***
Een maand later was het kussen verdwenen, en daarmee ook de stilte.
We hebben de stoffige kamer achter de garage omgebouwd tot een kleine werkplaats. Travis liet me zien hoe hij elke streng knoopte en hoe hij kleuren mengde.
Sommige pruiken hebben we in stilte weggegeven via steungroepen en ziekenhuizen. Sommige hebben we verkocht en met het geld hebben we beter gereedschap gekocht. De rest hebben we gedoneerd aan gezinnen die dezelfde storm doormaakten als Travis ooit zijn moeder zag doorstaan.
We hebben niet alles van de ene op de andere dag opgelost. Maar er veranderde iets. En ergens, in het gezoem van de naailamp en het zachte geritsel van haar, begonnen we elkaar weer te vinden.
Vertel ons wat je van dit verhaal vindt en deel het met je vrienden. Misschien inspireert het hen en fleurt het hun dag op.
Bron: thecelebritist.com
Let op: Dit artikel is geïnspireerd op verhalen uit het dagelijks leven van onze lezers en geschreven door een professionele schrijver. Eventuele gelijkenissen met bestaande namen of locaties berusten op puur toeval. Alle afbeeldingen dienen slechts ter illustratie.
