Hij vroeg me vandaag of papa en ik vrienden waren. Ik zei: « We zijn zoiets als vrienden. » Hij dacht erover na en zei: « Misschien zijn jullie wel familie. » Ik zei ja, want dat is wat we in de Verenigde Staten zijn, waar gezinnen worden gevormd en hervormd en de volkstelling de huishoudens telt die we verzinnen, terwijl we blijven doen alsof het eerste het laatste had moeten zijn. Peace vraagt niet om vergeving om te tekenen. Peace verschijnt op het voetbalveld met een klapstoel en een zak sinaasappels en zegt: « Ik ben er. Ik ben er volgende week ook. »
Ik deed de lamp uit. Buiten kronkelde een sirene door Burnside en toen weer naar buiten. Het begon te regenen. ‘s Ochtends zou ik koffie zetten. Ik zou mijn operatiejasje aantrekken en mijn schoenen die mijn specifieke evenwicht hadden geleerd. Ik zou medicijnen tellen, hand in hand lopen en oogcontact maken met mensen die het nodig hadden om te geloven dat ze echt waren. Ik zou Mark een berichtje sturen over Jacobs project. Ik zou de vrouw zijn die haar huwelijk verliet, de moeder die een geheim bewaarde, de persoon die een moeilijke weg koos omdat de lach van een jongen aan het einde ervan helderder klonk. Ik zou moe zijn. Ik zou oké zijn.
Het is geen vergeving, niet echt. Maar het is vrede – moeizaam verworven, onvolmaakt en echt, een kleine Amerikaanse vlag die we plantten in een tuin die niet zozeer een slagveld is, maar eerder een tuin met een ongelijke schutting. De regen stabiliseerde. Jacob mompelde in zijn slaap, een geheim in een taal die ik niet langer hoefde te vertalen. Ik lag daar en luisterde, en terwijl ik luisterde, herinnerde ik me hoe de wereld niet zozeer instort, maar eerder nieuwe kamers opent wanneer muren instorten. Ik koos er een en liep naar binnen.
