De dood van mijn man verbrijzelde mijn zoon en mij. Maar het verlies van de familie die ik voor ons hield, was een ander soort wond. Zijn moeder sloot ons volledig af. Maanden later zag ik haar gehuld in een rijkdom die ze nooit eerder had gehad. Er klopte iets niet. Waar kwam het geld vandaan? De waarheid schokte me.
Zach en ik waren niet rijk, maar we waren gelukkig. God, wat waren we gelukkig. Onze kamer in het huis van zijn familie voelde als een paleis wanneer we werden gevuld met gelach, zijn diepe gegrinnik vermengd met de hoge gilletjes van onze zoon Benny…
Ik stond soms in de keukendeuropening en keek toe hoe ze Lego-torens op de vloer van de woonkamer bouwden, en dacht: « Dit is het. Dit is alles. »
En toen kwam die regenachtige dinsdag in april.
Ik was groenten aan het snijden voor het avondeten toen mijn telefoon ging. Onze 7-jarige zoon, Benny, zat aan de keukentafel te kleuren en in zichzelf te neuriën.
« Mevrouw Tiana? » zei een onbekende stem. « Dit is agent Ramirez van de politie van de regio. »
Mijn hand bevroor halverwege het snijden.
« Er is een ongeluk gebeurd. »
Het mes kletterde op de grond. Benny keek op, het krijtje bleef boven het papier hangen.
« Mama? Wat is er? »
Hoe vertel je je kind dat zijn vader niet thuiskomt? Dat papa zich haastte om naar de filmavond te gaan, een bocht te snel nam en nu voorgoed weg is?
« Je vader… » Ik knielde naast hem neer, mijn stem brak. « Je vader heeft een ongeluk gehad. »
Zijn gezichtje vertrok. « Maar hij beloofde dat we vanavond de nieuwe superheldenfilm zouden zien. »
« Ik weet het, schat, » fluisterde ik, terwijl ik hem tegen me aan trok. « Ik weet dat hij het deed. »
De begrafenis was een vlekkeloze bedoening, met alleen maar zwarte kleding en holle condoleances.
Mijn schoonmoeder, Doris, stond tegenover ons aan de overkant van het graf, haar gezicht als steen. Ze heeft me nooit goedgekeurd.
Nadat de laatste rouwenden vertrokken waren, kwam ze dichterbij, haar stappen nauwkeurig afgetekend op het gras van de begraafplaats.
« Weet je, als hij niet zo snel naar huis naar jullie twee was gerend, zou hij nog in leven zijn. »
De woorden kwamen als klappen aan. Benny greep mijn hand steviger vast.
« Dat is niet eerlijk, Doris, » zei ik, terwijl ik mijn best deed om mijn stem kalm te houden. « Hij hield van ons. »
« En kijk eens waar dat hem gebracht heeft. » Ze keek naar Benny en toen weer naar mij. « We willen je niet meer in huis. Je hebt genoeg van dit gezin afgenomen. »
Drie dagen later pakten we onze spullen in. Zachs vader keek zwijgend vanuit de deuropening toe terwijl ik Benny’s kleren in een koffer vouwde.
« Opa, waar gaan we heen? » vroeg Benny, terwijl hij zijn favoriete teddybeer vasthield – een cadeau van Zach.
Zijn grootvader draaide zich om zonder te antwoorden.
« We vinden wel ons eigen plekje, » zei ik tegen Benny, terwijl ik een glimlach forceerde. « Alleen jij en ik, maatje. »
Het huisje dat we vonden was klein maar schoon, met een kleine achtertuin waar Benny kon spelen. De huur slokte de helft van mijn salaris als serveerster op, maar mijn zoon vlinders zien jagen in het vlekkerige gras maakte het elke cent waard.
Ik draaide dubbele diensten wanneer ik kon. Avond aan avond kwam ik thuis met pijnlijke voeten, om Benny vervolgens slapend op de bank te vinden, wachtend op me. Ik droeg hem naar bed, voorzichtig om hem niet wakker te maken, en stortte dan naast hem neer, te uitgeput om zelfs maar te huilen.
Drie maanden na Zachs dood zag ik Doris.
Ik liep de discountsupermarkt uit en dacht na of ik wel genoeg geld had voor zowel de elektriciteitsrekening als Benny’s schoolspullen, toen er een glimmende, zwarte auto de dure parkeerplaats opreed.
De deur ging open en Doris stapte naar buiten. Ze droeg iets wat leek op een designerjas, een grote zonnebril op haar neus en boodschappentassen van dure winkels hingen om haar pols.
Ik liet bijna mijn boodschappen vallen. De vrouw die twintig jaar als kassière had gewerkt en zorgvuldig het geld van anderen telde, zag er nu uit alsof ze uit een luxe tijdschrift was gestapt.
Voordat ik er goed en wel over na kon denken, liep ik naar haar toe.
“Doris?”
Ze verstijfde toen ze mij zag, maar herstelde zich daarna weer.
« Waar heb je het geld voor dit alles vandaan? » Ik gebaarde naar haar auto en haar kleren. « Je had deze dingen nooit toen Zach nog leefde. Je… je bent kassière. Hoe heb je dit allemaal kunnen betalen? »
Haar ogen vernauwden zich achter die dure zonnebril. « Nou ja… het gaat je niks aan! » snauwde ze, terwijl ze langs me heen liep om haar autodeur dicht te slaan.
Terwijl ze wegscheurde, stond ik in een wolk van uitlaatgassen en voelde ik een gevoel van argwaan.
« Dat was oma, toch? » vroeg Benny, terwijl hij aan mijn mouw trok. « Waarom wil ze ons niet meer zien? »
Ik keek naar het verwarde gezicht van mijn zoon en forceerde een glimlach. « Sommige mensen weten gewoon niet hoe ze met verdriet om moeten gaan, schat. »
De Rusty Nail Bar was niet mijn eerste keus qua werk, maar de fooien waren goed en doordat het laat was, kon ik er nog steeds zijn als Benny thuiskwam van school.
Op een rustige dinsdagavond, terwijl ik de tafels aan het afnemen was, voelde ik de afwezigheid van Zach als een rotsblok op mijn borst drukken dat ik niet meer weg kon rollen.
Ik haalde zijn foto uit mijn portemonnee – die van onze jubileumreis naar het meer. Hij lag te lachen, het zonlicht ving zijn haar.
“Hé, ik ken die gast.”
Ik keek op en zag Max, de barman, over mijn schouder leunen.
“Dat doe je toch?”
