Toen ik drie weken te vroeg beviel, was ik er niet op voorbereid – maar ja, wie wel? De weeën kwamen snel en tegen de tijd dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen, trilde ik al van angst en opwinding. Tussen het hijgen door belde ik mijn man.
Zijn stem aan de andere kant was kalm – té kalm. « Ik kan er nu niet bij zijn. Deze ontmoeting kan alles voor ons veranderen. »
Door de waas van pijn smeekte ik hem om te komen. « Alsjeblieft, ik heb je hier nodig. Het is de geboorte van je dochter. »
« Ik maak het goed, » zei hij botweg en hing op.
Alleen ter illustratie
Ik staarde ongelovig naar de telefoon terwijl de monitoren om me heen onophoudelijk piepten. De kamer vulde zich met verpleegkundigen en een vriendelijke arts die me probeerden te troosten. Maar hoe vriendelijk ze ook waren, de lege stoel naast mijn bed voelde als een open wond.
