Toen keek de schoonvader naar zijn vrouw.:
Pak je spullen en kom naar huis. Uw “hulp” bleek schadelijker te zijn dan de afwezigheid ervan.
De schoonmoeder, gewend om te bevelen, zonk in een stoel, niet in staat om de woorden te vinden.
Eindelijk keek mijn schoonvader me aan en zei zachtjes:
“Kom op, Ik geef je een lekker diner.”
Die avond, voor het eerst in lange tijd, voelde ik me gesteund.
Daarna veranderde alles. De man besefte zijn fouten en begon deel te nemen aan de zorg voor zijn zoon, in plaats van alleen maar van de zijlijn te kijken. Mijn schoonmoeder leidde ons huis niet meer en haar bezoeken werden zeldzaam en stil.
Deze les was een keerpunt voor mij: Je kunt anderen je grenzen niet laten overschrijden. Soms kan één beslissend woord alles veranderen.
Nu is er respect, zorg en harmonie in ons huis. En ik weet zeker dat het de moeite waard was om zo ‘ n evenwicht te bereiken.
