Want in tegenstelling tot hem was ik er klaar voor.
De envelop die in mijn plaats was gelegd, was geen echtscheidingsverzoek. Nee. Ik had een veel scherper wapen paraat, waarmee ik al zijn leugens kon ontmaskeren. Vanavond dacht hij dat hij de touwtjes in handen had. Hij dacht dat hij me in het openbaar kon vernederen. Maar de avond zou niet verlopen zoals hij zich had voorgesteld.
Het diner werd in een zware stilte hervat. Niemand raakte het eten aan. Het lamsvlees braadde zachtjes maar koelde af, de wijn bleef onaangeroerd. Alleen het gerinkel van de slingers was te horen.
Michael sloeg, met een zelfvoldane blik, een arm om Sofia’s schouders.
« Over twee maanden verwachten we een baby, » kondigde hij trots aan. « Een nieuw begin… voor ons. »
Ik glimlachte vriendelijk. Niet teder, maar vastberaden.
— Een nieuw begin, herhaalde ik, alsof ik een toast wilde uitbrengen.
Sofia sloeg haar ogen neer, zichtbaar ongemakkelijk. Ze straalde moederlijke vreugde uit, maar haar onrust was voelbaar. Ze voelde de zwaarte van de stilte van mijn familie.
Michael, van zijn kant, genoot van deze spanning. Hij keek me strak aan.
« Olivia, het is tijd om te stoppen met doen alsof. Sofia draagt mijn kind. Het is tijd dat iedereen het accepteert. »
Ik haalde diep adem, schoof mijn hand onder de servet en haalde de envelop tevoorschijn. Zonder te trillen legde ik die voor hem neer.
‘Wat is er?’ vroeg hij spottend.
— Open het.
Hij scheurde de envelop open en verwachtte — wat? Een scheidingsverzoek? Een overgave? Maar toen zijn ogen de eerste pagina lazen, werd zijn gezicht volledig bleek.
« Dit… dit is onmogelijk… » stamelde hij.
‘Het is absoluut waar,’ antwoordde ik met een ferme, duidelijke stem, zodat iedereen het kon horen. ‘Dit zijn de resultaten van de fertiliteitsspecialist die u zes maanden geleden hebt geraadpleegd. U wist niet dat ik ze had gevonden. U wist niet dat ik zelf met de arts had gesproken. En volgens deze tests bent u medisch onvruchtbaar.’
Een windvlaag streek over de tafel. Mijn moeder sloeg haar hand voor haar mond, mijn oom vloekte.
Sofia verstijfde, woedend, haar ogen gericht op Michael.
‘Dit kind,’ vervolgde ik kalm, ‘kan niet van u zijn.’
Michael klemde de papieren vast, zijn ogen wild.
« Je liegt! » schreeuwde hij, terwijl hij met zijn vuist op tafel sloeg. « Het is een complot! »
Ik schudde mijn hoofd.
« Geen complot. De uitslag is definitief. En dat weet je. Dat weet je al maanden. Maar in plaats van eerlijk te zijn, koos je voor vernedering. Je hebt die vrouw hierheen gehaald om me belachelijk te maken. Maar vanavond, Michael… ben jij degene die zich te schande heeft gemaakt. »
