Ze woonden er vier jaar samen zonder dat ik het wist… tot op een dag alles aan het licht kwam.
Mijn man had een appartement gekocht voor zijn minnares, recht onder het mijne.
Vier jaar lang leefden ze daar samen zonder dat ik het doorhad… tot die ene dag waarop alles uitkwam.
Op een middag, terwijl ik de planten op het balkon water gaf, zag ik plots mijn man van de verdieping onder ons naar boven komen.
Hij stapte uit een vreemd appartement, zo nonchalant alsof hij gewoon thuiskwam.
Ik was verbaasd, maar dacht dat hij misschien een vriend of zakenpartner bezocht.
Enkele dagen later zag ik hem opnieuw vertrekken, op hetzelfde uur.
Deze keer droeg hij een tas met eten, zijn gezicht straalde tederheid en vreugde uit… uitdrukkingen die hij mij al heel lang niet meer had getoond.
Een pijnlijke verdenking begon zich in mij te nestelen.
Ik besloot het uit te zoeken.
De portier aarzelde eerst, maar biechtte uiteindelijk op: “Meneer Rodrigo gaat vaak naar 904… daar woont een jonge vrouw die er al jaren huurt.”
Mijn ziel verstijfde.
904 lag pal onder mijn appartement.
Mijn hart bonsde zo hevig dat het mijn borst leek te breken.
Kon het dat mijn man al vier jaar een ander leven leidde, met een andere vrouw, recht onder mijn voeten, terwijl ik elke dag over dat nest van verraad liep zonder het te beseffen?
Die avond belde ik aan bij 904 onder het voorwendsel dat er een verkeerd pakket was bezorgd.
Een mooie jonge vrouw deed open, geschrokken om mij te zien.
En achter haar zag ik duidelijk Rodrigo op de sofa zitten, zijn vertrouwde sandalen netjes op de vloer geplaatst.
Op dat moment stortte mijn wereld in.
Hij sprong nerveus recht, stotterend: “Isabel… laat me uitleggen…”
Ik keek hem recht in de ogen, mijn stem trilde maar droeg woede in zich: “Uitleggen? Wat? Vier jaar lang leef jij hier beneden zo!
Was ik je echte vrouw… of slechts de schaduw die je zonden moest verbergen?”
Een ijzige stilte vulde het kleine appartement.
De minnares liet haar hoofd zakken; Rodrigo zweette, niet in staat me aan te kijken.
Toen wist ik dat ons huwelijk voorbij was.
Zo’n verraad is onvergeeflijk.
Ik keerde terug naar boven en sloeg de deur dicht, alsof ik de laatste ketens verbrak.
Die nacht durfde hij niet terug te komen.
De telefoon rinkelde onophoudelijk, maar ik nam niet op.
De volgende ochtend, terwijl ik mijn spullen verzamelde, verscheen mijn schoonmoeder, Doña Carmen, met een strenge blik: “Wil je hier echt een scène van maken?
Alle mannen hebben hun misstappen.
Rodrigo houdt van jou, hij houdt van de kinderen.
Hij kocht dat appartement enkel om discreet te zijn.
