Soms als ik ‘ s avonds terug kom naar een leeg appartement-omdat hij nu met zijn moeder slaapt-zit ik in de keuken en staar naar de muren. Ik denk aan hoe een maand geleden dezelfde muren getuige waren van ons familieontbijt. Vandaag zagen ze mijn huilen.
Het ergste is dat ik me weer sterk wil voelen. Dat ik zelf beslis wat ik nu ga doen. Maar als ik me voorstellen terug te keren naar zijn kantoor-naar die mensen die wisten-ik voel dat elke stap naar die plaats zal pijn doen als een open wond.
Ik weet niet of ik de kracht heb om het te accepteren en tegelijkertijd de wereld te laten zien dat dit mijn beslissing is. Dat het niet hun gefluister is, het is niet hun medelijden, het is gewoon mijn familie, die ik op mijn eigen manier wil redden.
Maar ik weet één ding: Ik wil niet langer degene zijn die zwijgt omdat ze zich schaamt om toe te geven dat ze pijn heeft. Want nu Weet ik dat mijn liefde niet zwak mag zijn. Alleen omdat ik hem een tweede kans wil geven, betekent niet dat ik naïef ben-het betekent dat ik verliefd ben.
En misschien ooit, als ik in de spiegel kijk, zal ik deze vrouw niet zien die bang is voor andermans blikken. Misschien zie ik iemand die de moed heeft om lief te hebben-en nog meer moed om aan hun kant te staan.
