Mijn man had zijn zwangere geliefde uitgenodigd voor ons familiediner, maar zijn ouders grepen al snel in.
Ik bereikte de slaapkamer, maar stortte toen uitgeput op bed neer, begroef mijn gezicht in een kussen en huilde tot mijn keel schor was. Het was niet alleen pijn. Het was schaamte. Vernedering. Ik kon niet begrijpen hoe de man met wie ik ooit had gelachen om aangebrande pannenkoeken, de man die me in het ziekenhuis had gekust na Emma’s geboorte, iemand was geworden die me zo in het openbaar kon vernietigen.
Een stel maakt een hartvormig teken rond de voetjes van hun baby | Bron: Pexels
De volgende twee dagen vlogen voorbij. Ik bewoog me voort alsof ik door een mist liep, terwijl ik met trillende handen de kinderen klaarmaakte voor school en lunchpakketten inpakte. Emma bleef dicht bij me, haar ogen voortdurend zoekend naar de mijne. Jakob vroeg of papa terugkwam, en ik wist niet wat ik moest zeggen.
Ik heb nauwelijks geslapen. Ik kon niet eten. Ik bleef maar denken aan zijn woorden « Ik hou van haar « , alsof ze deel uitmaakten van een nare droom waaruit ik niet wakker kon worden.
En toen klonk er een klop op de deur.
Het was avond. De vaatwasser zoemde zachtjes, de kinderen waren in hun kamers en ik was handdoeken aan het opvouwen in de gang toen ik het hoorde. Drie zachte kloppen. Niet dringend. Bijna aarzelend.
Ik opende de deur en zag hem – Marcus – op de veranda knielen, zijn ogen rood en opgezwollen, zijn pak verkreukeld, zijn stem onzeker.
« Claire, » fluisterde hij. « Vergeef me alsjeblieft. Ik heb een fout gemaakt. »
Ik bewoog me niet.
Een vrouw met een serieuze gezichtsuitdrukking | Bron: Unsplash
« Camille is niet wie ik dacht dat ze was. Ze is weg. Toen ze erachter kwam dat ik niet in het testament stond, is ze vertrokken. Ze heeft haar spullen gepakt en mijn nummer geblokkeerd. Ze is gewoon… spoorloos verdwenen. »
Zijn stem brak. « Ik wil je niet verliezen. Ik wil ons gezin niet verliezen. »
Ik keek hem lange tijd aan. Dit was de man die ons leven had verwoest, die naast een andere vrouw stond en dat liefde noemde, pal voor de ogen van onze kinderen. Dit was de man die me aan onze eigen eettafel had vernederd en niet terugdeinsde toen ik huilde.
En nu eiste hij dat ik het voor hem zou repareren.
Ik verhief mijn stem niet. Ik vroeg niet waarom. Ik huilde zelfs niet.
Ik zei simpelweg « Nee » en deed de deur dicht.
*****
Twee dagen later kreeg ik een telefoontje van mijn vriendin Melissa. Haar stem was zacht en dringend, het soort stem dat altijd iets ernstigs betekent.
Een vrouw die aan de telefoon praat | Bron: Pexels
‘Je zult het niet geloven,’ zei ze. ‘Camille heeft hem verlaten. Ze heeft niet eens afscheid genomen. Ze is de dag na het etentje vertrokken. Iemand heeft haar met een advocaat zien praten… Het blijkt dat ze van de stichting afwist. Ze dacht dat ze met een rijke man trouwde.’
Ik had het gevoel dat de lucht was opgeklaard.
Plotseling viel alles op zijn plaats. Camille wilde Marcus niet. Ze wilde wat bij hem hoorde. En op het moment dat dat verdween, verdween zij ook.
Ik voelde me niet gelukkig, maar voor het eerst in weken voelde ik me wel geaard.
En deze kalmte werd in de daaropvolgende dagen nog sterker.
Ik deed mijn best om er voor Emma en Jacob te zijn. Op een dinsdagavond bakten we koekjes, gewoon omdat we dat konden. We bouwden een kussenfort in de woonkamer, keken oude tekenfilms in warme sokken en deelden een bak popcorn. Langzaam zag ik haar glimlach terugkeren.
Blije kinderen spelen buiten | Bron: Pexels
Marcus stuurde me een paar berichtjes met de vraag of we konden praten. Ik heb nooit geantwoord. Hij had zijn besluit genomen en moest er nu mee leven.
Op een avond, toen ik Emma naar bed bracht, keek ze me aan met haar grote, bezorgde ogen.
‘Mam,’ zei ze zachtjes, ‘komt alles weer goed?’
Ik streek een plukje haar van haar voorhoofd en kuste haar op haar slaap.
