Soms zijn de dingen die we het meest beschermen geen geheimen, maar verdriet .
En soms hebben de mensen van wie we denken dat we ze door en door kennen, nog steeds verborgen kamers in hun hart .
Ik verontschuldigde me voor het verplaatsen van de cactus.
Hij verontschuldigde zich omdat hij mij niet de waarheid had toevertrouwd.
En samen hebben we hem verpot, dit keer met een briefje in de grond:
« Je bent hier niet meer alleen. »
Laatste gedachten
Die gebroken cactus leerde mij meer over liefde dan welk perfect gebaar dan ook.
Het deed mij eraan denken:
- Rouw kent geen tijdlijn
- Stilte is niet altijd bedrog, soms is het bescherming
- Zelfs in een huwelijk kost het tijd om sommige dingen te delen
En soms zijn het juist de meest onverwachte ontdekkingen – begraven in het stof, gehuld in stilte – die ons dichter bij elkaar brengen .
Dus als u iets vreemds in uw huis aantreft… raak dan niet in paniek.
Kijk eens dieper.
Het is misschien geen geheim.
Het zou een verhaal kunnen zijn dat wacht om vastgehouden te worden.
