“We hadden vorig jaar een soortgelijk geval,” zei hij.
“Een vrouw betrapte haar man op vreemdgaan en wilde dat al haar spullen werden opgehaald terwijl hij aan het werk was.”
“Precies dat heb ik nodig,” zei ik.
“Maar met één verschil. Ik wil dat ze erbij zijn als het gebeurt.”
Ik wachtte tot zaterdag, omdat ik wist dat mijn man en zijn kleine vriendin thuis zouden zijn.
Ik zei tegen Mike dat hij zijn team om twaalf uur moest brengen.
Toen Mike en zijn verhuizers aankwamen, klopte ik op de deur, en Jason deed open.
“Hallo, schat,” zei ik zoet.
“Ik ben hier om mijn spullen op te halen.”
Voordat hij iets kon zeggen, stormden mijn verhuizers langs hem heen en begonnen alles mee te nemen wat van mij was.
De wasmachine?
Losgekoppeld tijdens het wasprogramma, natte was in een plastic bak gegooid.
De oven?
Geopend terwijl er een taart in stond te bakken.
Nu van mij.
Het bed waarin ze waarschijnlijk samen hadden gelegen?
Gedemonteerd en ingepakt.
Mijn kaptafel, mijn smart-tv, mijn bank waar ze op lagen te loungen?
Weg.
En het beste?
Mia was net bezig haar haar te stijlen toen mijn verhuizers binnenkwamen.
Ik griste de stijltang uit haar hand en grijnsde.
“Sorry. Dat was een cadeau van mijn man. Weet je nog, toen hij nog van mij was?”
“Je kunt niet zomaar alles meenemen!” brulde Jason.
“De verhuizers nemen letterlijk alles! Wat de hel gebeurt hier?”
Ik haalde de bonnetjes tevoorschijn die ik had bewaard.
“Jawel, dat kan ik. Omdat ik, in tegenstelling tot jou, voor mijn spullen heb betaald.”
Hij stond daar gewoon en kreeg geen woord over zijn lippen.
“Oh, trouwens?
Je hebt de sloten vervangen terwijl ik hier nog legaal woonde?”
Ik grijnsde.
“Dat is illegaal.
Ik zou dit voor de rechter kunnen brengen en je leven tot een hel maken.
Maar eerlijk gezegd is jullie twee hier zo ongelukkig in een leeg huis zien staan veel bevredigender.”
Mia schreeuwde iets, maar ik was al op weg naar buiten terwijl mijn verhuizers de laatste spullen in de auto laadden.
Toen ik wegreed, zag ik hoe ze daar stonden.
Ze zagen er volledig vernederd en woedend uit.
Soms denk ik dat ik te wreed was.
Maar dan herinner ik me het briefje op de deur.
Hoe kil ze me buitengesloten hebben.
Mijn vergeten verjaardagsdiner.
En dan weet ik dat ik precies het juiste heb gedaan.
