Ik antwoordde niet, maar sloeg mijn armen over elkaar en keek recht voor me uit.
De dokter bracht een stuk papier:
– De aanbetaling voor de behandeling bedraagt $ 10.000. John gaf haar je bankpas, maar het systeem gaf aan dat die geblokkeerd was. Hij kan niet geswipet worden. Als hij niet onmiddellijk geblokkeerd wordt, kunnen we hem alleen nog maar vasthouden.
Zowel John als zij werden bleek. John draaide zich naar me om en stamelde:
– Jij… opent de kaart, alstublieft…
Het meisje barstte in tranen uit, haar stem trilde:
– Ik heb geen geld… John heeft beloofd ervoor te zorgen…
Ik barstte in lachen uit, een bittere glimlach:
– Zorgen? Hij heeft het toch geregeld met het schoolgeld van mijn kind? Wat zielig, zelfs op dat moment dachten die twee alleen maar aan geld, niet aan de gevolgen die ze veroorzaakten.
John hief zijn hand op om me vast te grijpen, maar het infuus trok hem naar beneden. Zijn ogen stonden paniekerig, zowel bang als spijtig. Hij schreeuwde met schorre stem:
– Laat me niet achter… red me…
Ik stond rechtop, keek hem aan, keek naar het meisje dat ellendig naast mij zat te huilen en zei toen vastberaden:
Vanaf nu heb ik niets meer met jou en haar te maken. Ik heb de scheidingspapieren al klaar. Morgen neem ik het kind mee en vertrek. Jij blijft hier en betaalt de prijs voor je verraad.
Nadat ik dat gezegd had, draaide ik me om en liep weg. Achter me galmden de schreeuwen van John en zijn bazin door de ziekenhuisgang. Maar ik bleef niet staan.
Buiten was de nachtwind koud, maar mijn hart voelde helderder dan ooit. Ik wist dat ik zojuist een kwaadaardige tumor uit mijn leven had verwijderd. Ik had geen ruimte meer voor zinloze tranen.
Morgen zouden mijn kind en ik opnieuw beginnen – een nieuw leven, hoewel hard maar puur, zonder leugens en verraad.
John zou zich dat moment voor altijd blijven herinneren: het moment waarop hij en zijn geliefde allebei in wanhoop schreeuwden, omdat de vrouw op wie hij zo verliefd was geweest, hem de rug had toegekeerd en was weggegaan.
