Mark fronste. « Wat bedoel je? »
« Als ik dit accepteer – deze overtreding – dan stem je ermee in dat ik de zaken op mijn manier afhandel wanneer de uitkomst, zoals ik weet, duidelijk zal zijn, » zei ik met trillende maar vastberaden stem. « En je stemt er nu, in het bijzijn van je ouders, mee in dat je iedereen die nog aan me twijfelt, zult afsnijden als dit voorbij is. »
Mark aarzelde. Ik zag zijn moeder achter hem, gespannen, met gekruiste armen en koude ogen.
« En wat als ik dat niet doe? » vroeg ze.
Ik staarde hem aan, de zachte ademhaling van onze baby verwarmde mijn borst. « Dan kunnen jullie gaan. Jullie kunnen allemaal gaan. En kom niet terug. »
De stilte was dik. Patricia deed haar mond open om te protesteren, maar Mark legde haar het zwijgen op met zijn blik. Hij wist dat ik geen grapje maakte. Hij wist dat ik hem nooit had bedrogen, dat Ethan zijn zoon was – zijn evenbeeld als hij de moeite had genomen om verder te kijken dan het venijn van zijn moeder.
« Oké, » zei Mark uiteindelijk, terwijl hij met zijn hand door zijn haar streek. « We doen de test. En als het klopt zoals je zegt, is het afgelopen. Geen geroddel meer. Geen beschuldigingen meer. »
Patricia zag eruit alsof ze een citroen had doorgeslikt. « Dit is belachelijk, » siste ze. « Als je niets te verbergen hebt… »
« O, ik heb niets te verbergen, » snauwde ik. « Maar jij blijkbaar wel – je haat jegens mij, je constante bemoeizucht. Dat houdt op zodra de uitslag bekend is. Anders zie je je zoon of kleinzoon nooit meer terug. »
Mark huiverde, maar ging niet in discussie.
De test werd twee dagen later gedaan. Een verpleegkundige nam een uitstrijkje uit Ethans mond terwijl hij snikkend in mijn armen lag. Mark deed hetzelfde, zijn gezicht grimmig. Die nacht wiegde ik Ethan tegen mijn borst en fluisterde ik excuses die hij niet kon verstaan.
Ik sliep niet terwijl we op de uitslag wachtten. Mark wel – op de bank. Ik kon het niet verdragen dat hij in ons bed lag terwijl hij aan mij, onze zoon, twijfelde.
Toen de resultaten binnenkwamen, las Mark ze eerst. Hij viel voor me op zijn knieën, het papier trilde in zijn handen.
« Emma. Het spijt me zo. Ik had nooit… »
« Verontschuldig je niet tegen mij, » zei ik koeltjes. Ik haalde Ethan uit de wieg en zette hem op mijn schoot. « Verontschuldig je aan je zoon. En daarna aan jezelf. Want je bent net iets kwijtgeraakt wat je nooit meer terugkrijgt. »
Maar het was nog niet voorbij. De test was slechts de helft van de strijd. Mijn plan was nog maar net begonnen.
