‘Hier is de waarheid die je zo graag wilde weten,’ zei ik, terwijl ik het op tafel liet vallen. ‘Ethan is Marks zoon. Punt uit.’
Patricia perste haar lippen op elkaar, zoekend naar een nieuwe manier om me aan te vallen. Maar ik stak mijn hand op om haar tegen te houden.
“Luister goed: vanaf vandaag zul je mijn integriteit nooit meer in twijfel trekken. Je zult mijn zoon nooit meer beledigen of bekritiseren. En als je dat wel doet, is het de laatste keer dat je hem ziet.”
Mark probeerde iets te zeggen, maar ik onderbrak hem.
‘En jij, Mark? Het is niet genoeg om alleen maar om vergeving te vragen. Ik wil feiten. Ik wil een huwelijk waarin ik verdedigd word, niet verraden. Als je ooit nog aan me twijfelt, als je toestaat dat iemand me disrespecteert, hoef je niet om vergeving te vragen. Dan hoef je alleen maar de scheidingspapieren te tekenen.’
De stilte was absoluut. Patricia werd bleek en voor het eerst was ze sprakeloos. Mark knikte, zijn ogen neergeslagen, wetende dat hij niet aan het onderhandelen was.
De volgende dagen waren anders. Mark begon zijn best te doen: hij verbrak de telefoontjes van zijn moeder toen ze weer met haar giftige opmerkingen begon, hij bleef vaker thuis met Ethan en hij schreef zich zelfs in voor relatietherapie met mij. Maar ik was het niet vergeten. Wonden hebben tijd nodig om te helen.
Enkele maanden later, toen ik Patricia bij de deur zag staan, die probeerde naar binnen te sluipen, was het Mark die haar in de weg stond.
‘Mam,’ zei hij vastberaden. ‘Nu is het genoeg. Als je Emma niet kunt respecteren, hoor je niet in ons leven thuis.’
Toen besefte ik dat er misschien nog hoop was. Niet omdat het verleden was uitgewist, maar omdat hij eindelijk had begrepen wat hij had verloren… en wat hij nog kon redden.
Die nacht, terwijl Ethan vredig sliep, schreef ik nog een zin in mijn notitieboekje:
“Het was niet ik die iets moest bewijzen. Het waren zij. En wat ze bewezen, was wie ze werkelijk waren.”
En voor het eerst in lange tijd sloot ik mijn ogen en sliep ik vredig.
