Ik kuste haar voorhoofd en zei dat ze niet moest zeggen dat ik vroeg thuis zou komen. Toen glipte ik weg en kwam later terug, terwijl ik luidruchtig deed alsof ik net terug was.
David begroette me in de keuken, glimlachend alsof er niets gebeurd was. « Alles was hier prima, » zei hij nonchalant. « Je moeder leek zich op haar gemak te voelen. »
Later zag ik dat de matras en de deken verdwenen waren – alsof hij alle sporen had uitgewist. Die avond confronteerde ik hem ermee.
« Ik heb iets voor je meegebracht, » zei ik, terwijl ik de doos voor hem neerzette. Er zaten foto’s in die ik die ochtend had gemaakt – van mijn moeder die op de grond lag.
Zijn gezicht werd somber. « Ze verdiende het, » grijnsde hij. « Ze is een last. Ik heb er nooit mee ingestemd om met haar te wonen. Het kan me niet schelen of ze ziek is. »
Mijn handen trilden, maar mijn stem bleef vastberaden. « Die vrouw is mijn moeder. Ze vecht voor haar leven. En jij hebt haar gedwongen op de grond te slapen. »
« Als je haar kiest, verwacht dan niet dat ik blijf, » gromde hij.
« Dan is dit misschien niet meer jouw thuis, » zei ik tegen hem. « Want als ik moet kiezen tussen mijn man en mijn moeder, kies ik altijd voor degene die mij heeft opgevoed. »
Ik wees naar de deur. Hij vertrok, mompelend.
Mama sliep niet toen ik bij haar kwam kijken. « Rachel, ik heb je nooit problemen willen bezorgen. »
« Dat heb je niet gedaan, » fluisterde ik. « Hij heeft me laten zien wie hij werkelijk is. »
Die avond zocht ik een echtscheidingsadvocaat. Het beëindigen van het huwelijk was niet makkelijk, maar toen de papieren eenmaal getekend waren, voelde ik me bevrijd.
Moeder bleef in behandeling en Lily kwam in het weekend naar huis om haar te bezoeken. David probeerde te bellen, maar ik nam nooit op.
De man die mijn zieke moeder dwong om op de grond in de gang te liggen, had geen plaats in mijn leven en zal ook nooit meer een plaats in mijn leven hebben.
