Die avond, toen ik eindelijk beide kinderen had neergelegd en uitgeput in bed was geklommen, draaide hij zich naar mij om en gaf mij de genadeslag.
« Als je daar niet mee overweg kunt, ben je misschien nog niet klaar voor een tweeling. »
Die woorden galmden nog lang na in mijn hoofd nadat hij in slaap was gevallen. Ik lag in het donker naar de babyfoon te luisteren en vroeg me af hoe mijn liefhebbende man was veranderd in iemand die ik nauwelijks herkende.
De volgende ochtend nam ik mijn besluit. Als hij dacht dat thuisblijven bij de kinderen zo makkelijk was, moet hij precies hebben gezien hoe mijn dagen eruit zagen.
Tijdens het ontbijt vertelde ik terloops over mijn plan.
« Marek, ik wil dat je volgende week dinsdag vrij neemt van je werk. Ik heb de hele dag een controle voorafgaand aan de keizersnede. Veel onderzoeken en consulten. Ik kan de tweeling niet meenemen. »
Hij keek op van zijn koffie en trok zijn wenkbrauwen op. « Een hele dag vrij? Dat is veel voor iemand zoals jij. »
« Dit is belangrijk, » zei ik vastberaden. « Ik moet ervoor zorgen dat het goed geneest. »
Hij leunde achterover in zijn stoel. « Weet je wat? Prima. Ik neem de dag wel. Misschien is het wel fijn om eindelijk even vrij te nemen van kantoor. De hele dag thuisblijven klinkt als vakantie vergeleken met de hele dag met klanten omgaan. »
Mijn maag kromp ineen bij zijn woorden, maar ik forceerde een glimlach. « Geweldig. Ik zorg ervoor dat alles voor je klaarstaat. »
« Laura, alsjeblieft, » lachte hij. « Hoe moeilijk kan het zijn? Baby’s slapen toch bijna de hele dag? Ik zou waarschijnlijk wel wat tv kunnen kijken, misschien zelfs een dutje doen. Je maakt je te veel zorgen om alles. »
Ik knikte alleen maar, terwijl ik al plannen aan het maken was. Ik wilde dat hij alles meemaakte wat ik elke dag meemaakte. Elke huilbui, elke chaos en elk moment van uitputting.
Dit weekend heb ik alles wat hij nodig had klaargezet. Ik heb flesjes in de koelkast gezet, flesvoeding afgemeten, luiers georganiseerd en schone kleertjes voor beide baby’s klaargelegd. Ik heb zelfs een eenvoudig dagschema opgesteld. Niet om zijn leven makkelijker te maken, maar om hem geen excuses te geven als er iets misgaat.
Ter illustratie
plaatste ik onze babyfoons ook strategisch op verschillende plekken in huis. We hadden ze gekocht voor de veiligheid, maar nu waren ze voor een ander doel bestemd. Ik wilde met eigen ogen zien hoe zijn « vakantie » zou verlopen.
De avond ervoor had ik de oplader van mijn telefoon in mijn tas gestopt en had ik afgesproken dat ik de dag zou doorbrengen met mijn vriendin Sophie, die aan de overkant van de stad woont.
« Dit is óf het beste wat ik ooit heb gedaan, óf het slechtste », zei ik tegen Sophie aan de telefoon.
« Vertrouw me, » zei ze. « Dit is precies wat ik nodig heb. »
Het was dinsdagochtend en Mark zat al op de bank, in zijn joggingbroek, met de afstandsbediening in zijn hand. Hij zag er volkomen ontspannen uit.
« Fijne dag met je afspraak, » zei hij, zonder zijn ogen van de tv af te wenden. « Maak je geen zorgen om ons. Het komt wel goed. »
Ik nam afscheid van Emma en Ethan, pakte mijn tas en liep naar de deur.
« Veel succes, » zei ik zachtjes, terwijl ik de deur achter me dichtdeed.
Daarna ging ik rechtstreeks naar Sophie’s huis om het programma op de babyfoon te bekijken.
Het eerste uur leek Mark zelfverzekerd, luierend op de bank en zappend door de zenders, terwijl Emma en Ethan vredig sliepen in hun wiegjes. Hij legde zelfs zijn voeten op de salontafel, alsof hem niets kon schelen.
“Dat zal makkelijk zijn,” hoorde ik hem in zichzelf mompelen.
Maar kinderen slapen niet eeuwig.
Om kwart over negen begon Ethan zachtjes te janken. Mark keek hem aan, maar bewoog niet, waarschijnlijk in de veronderstelling dat de baby wel rustiger zou worden. Binnen enkele minuten veranderde het gejank in luid gehuil.
« Oké, oké, » zei Mark, en stond eindelijk op. Hij tilde Ethan onhandig op en hield hem vast alsof hij van glas was. « Wat is er gebeurd, maat? Waarom huil je? »
Ter illustratie.
Hij probeerde hem te wiegen, maar Ethans gehuil werd luider. Mark keek paniekerig om zich heen en pakte toen een fles van de toonbank.
« Hier, probeer dit eens, » zei hij, terwijl hij de koude fles in Ethans mond schoof.
Natuurlijk wees Ethan de koude formule onmiddellijk af en schreeuwde nog harder. Marks ogen werden groot van paniek.
« Warmer, » mompelde hij, terwijl hij naar de keuken rende. « Hoe werkt het? »
Ik keek toe hoe hij met de flessenwarmer rommelde en op willekeurige knoppen drukte. In zijn haast morste hij de flesvoeding over het aanrecht, terwijl hij binnensmonds vloekte. Voordat hij een warme fles kon klaarmaken, werd Emma ook wakker.
Nu huilden beide baby’s tegelijk, hun stemmen weerkaatsten van de muren. Mark stond midden in de woonkamer met Ethan in zijn armen, terwijl Emma vanuit de wieg schreeuwde en er volkomen verdoofd uitzag.
« Stilte, stop alsjeblieft met huilen, » smeekte hij, terwijl hij Ethan opwierp en met zijn vrije hand probeerde Emma te bereiken.
De volgende uren waren pure chaos. Elke keer dat Mark de ene baby troostte, begon de andere te huilen. Luiers verschonen werd een ramp. Mark gebruikte veel te veel billendoekjes en zat met de lipjes te prutsen. Toen Emma verkouden was, stikte hij en moest hij even weg.
« O mijn God, » kreunde hij, zijn adem inhoudend terwijl hij haar probeerde te wassen. « Waar komt dit allemaal vandaan? »
Tegen de middag leek de woonkamer wel een slagveld. Overal lagen flessen, overal lagen vieze luiers en overal lagen luiers.
Marks haar stond overeind in bezwete, puntige lokken en zijn shirt zat onder het speeksel.
« Dit is waanzin, » hijgde hij, terwijl hij in een stoel zakte met twee huilende baby’s op zijn schoot. « Hoe doet ze het toch elke dag? »
De laatste crisis kwam rond 15.00 uur. Mark had de kinderen net naar bed gebracht toen Ethan over zijn schone shirt kotste. Op datzelfde moment stootte Emma met haar kleine, zwaaiende arm een fles om die hij op de salontafel had laten staan.
Het middel spatte op de vloer en trok in het tapijt.
Beide kinderen werden met een schok wakker en begonnen weer te huilen. Mark ging zwaar op de grond zitten, legde zijn hoofd in zijn handen en ik hoorde hem fluisteren: « Ik kan dit niet. Ik kan dit niet meer. »
