We brachten haar de volgende dag naar de dierenarts. Ze was mager, maar verder prima. Geen microchip, geen teken dat iemand naar haar zocht. Dus kwam ze natuurlijk bij ons gezin.
Dat weekend, toen ik een kast aan het opruimen was om plaats te maken voor een tweede kattenmand, vond ik nog een verrassing.
Een gevouwen briefje, verstopt achter een oude ontbijtgranendoos.
Het was een beetje vergeeld en gekreukt. Het handschrift was netjes, hoewel hier en daar wat wankel:
“Aan de vriendelijke persoon die dit vindt:
Deze sokken waren van mijn overleden vrouw. Ze zei altijd dat als ze terugkwam als iets, het een kat zou zijn, want katten haasten zich nooit, maken zich nooit zorgen en landen altijd op hun pootjes. Ik heb gedoneerd wat ik kon, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om deze weg te geven. Ik hoop dat ze nu iemand anders troost bieden.
– Dhr. Gerald T., 102 Oakridge Lane
Ik verstijfde.
We hadden dit huis gekocht van de familie van een zekere meneer Gerald T., die vorig jaar was overleden. 102 Oakridge Lane lag recht tegenover het park waar Socks ons voor het eerst had gevonden.
De rillingen die door mijn armen liepen, kwamen niet van angst. Ze kwamen van iets zachters: een vreemd en prachtig gevoel voor timing.
Ik bewaarde het briefje in een la. Niet omdat ik in magie geloofde. Maar omdat het op de een of andere manier volkomen logisch was dat een kat genaamd Socks, die gestolen sokken als een schat bij zich droeg, ons toevallig tegenkwam op het moment dat we een klein wonder in ons leven nodig hadden.
Het ging niet langer alleen om de sokken.
Het kwam nu vaker voor dat ik ‘s ochtends wakker werd en zag dat er sokken en wanten opgerold naast Hannah’s voeten lagen.
Zo grapte Kyle, die eerst klaagde over de extra monden die gevoed moesten worden, nu over het bouwen van stapelbedden.
Zo kreeg Max, onze oude retriever, een nieuw gevoel van doelgerichtheid en leidde hij de kittens als een echte oppas.
En zo begon Hannah tegen iedereen op school te zeggen: « Mijn katten hebben elkaar gered, en daarna hebben ze ons gered. »
Uiteindelijk kochten we een mandje en noemden het ‘Sokkenheiligdom’. Telkens als een sok zijn partner kwijtraakte, ging hij in het mandje zodat Sokken hem kon ontdekken.
Hij geeft nog steeds de voorkeur aan de linker.
Maanden later, toen de herfst zijn intrede deed en de bladeren goud kleurden, zat ik op de veranda naar de zonsondergang te kijken. Hannah en Kyle speelden tikkertje op het gazon. Max lag op de trap. Sokken en Wanten renden vrolijk rondjes om elkaar heen.
En ik besefte: wat begon als een klein, grappig mysterie – een verdwenen linkersok – had ons meer vreugde gebracht dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen.
Soms leiden de kleinste afwezigheden tot de grootste verrassingen.
Soms is een kitten die je sok steelt gewoon de manier waarop het universum zegt:
“Let op. Er komt iets moois aan.”
