Klik.
Cynthia deed het niet veel beter. De auto die ze had geërfd was waardeloos, bedolven onder onbetaalde belastingen. Haar vriend, Rhett, de gokverslaafde, was verdwenen – samen met het weinige dat ze nog had.
Toch hielp ik. Ik kocht het huis van Delia voor een redelijke prijs. Geen drama. Geen wraak.
Niet voor haar, maar voor Grace.
Maar ik ben er niet ingetrokken.
In plaats daarvan ging ik een samenwerking aan met Omar, een aannemer met vriendelijke ogen en vaste handen. We renoveerden elke kamer en lieten kleine stukjes van Grace intact: de scheve trap, het groene glas in de bijkeuken, de gebarsten bloementegels die ze ooit ‘charmant’ noemde.
We hebben er Grace’s Corner van gemaakt.
Een gaarkeuken. Een leeshoekje. Een toevluchtsoord voor iedereen die warmte nodig had. We serveerden haar taarten, haar tuna melts, haar pepermuntthee. Die foto van ons in de dierentuin? Die hing bij de deur.
En er kwamen mensen. Mensen die honger hadden. Mensen die moe waren. Kinderen die een verhaal nodig hadden. Moeders die vijf minuten rust nodig hadden.
Op donderdag boden we gratis knipbeurten aan in de achtertuin. Dani, een oude middelbareschoolvriendin, bood zich aan. Ze zei dat Grace’s huis een ziel had. Ze had gelijk.
Op een ochtend kwam Cynthia binnen. Ze zag er kleiner uit, geschokt.
« Ik heb hulp nodig, » zei ze. « Rhett is weg. Ik heb niets. »
« Geen geld, » zei ik tegen haar. « Maar je mag blijven. Werk. Bouw iets. Word iemand waar Grace trots op zou zijn geweest. »
Ze aarzelde. « Ik weet niet hoe. »
« Dat is oké, » zei ik. « Ik ook niet. Grace heeft het me geleerd. »
