« Het kost $800 per maand », zei hij in de winter. « We kunnen amper rondkomen. »
Dus ik betaalde. Elke maand. Want als je van iemand houdt, baan je je eigen weg.
Afgelopen woensdag kwam ik thuis van een dienst van 10 uur en stortte ik neer op mijn stoel. Ik had pijn van top tot teen.
Opeens begon de portofoon op mijn labjas te kraken.
« Papa? Ben je daar? » fluisterde Max, half slapend.
Ik lachte.
Toen gebeurde er iets onverwachts. Gelach – volwassen, niet onschuldig. Lila’s stem, koud en geamuseerd.
« Serieus, Tom, we moeten haar de logeerkamer verhuren. Ze is nauwelijks zichtbaar. »
Ik verstijfde en zette het apparaat dichterbij.
