Ter illustratie
: « Oma Annie, dit is voor jou! »
Ik lachte. « Waar is dat voor, schat? »
« Dan kunnen we ‘s nachts praten! Druk gewoon op een knop en zeg mijn naam! »
Ik spelde het aan mijn schort en glimlachte. « Ik vind het geweldig, lieverd. »
Hij klampte zich als een koala aan mijn benen vast. Aan de andere kant van de muur hoorde ik Lila zijn naam roepen. We wonen naast elkaar in Skyridge Apartments – dezelfde gang, dezelfde krakende vloerplanken.
Ik heb ze vijf jaar geleden geholpen dit appartement te kopen toen Lila zwanger was. Ze keken me met tranen in hun ogen aan.
‘Zodat Max dicht bij oma kan opgroeien,’ zeiden ze.
Ik gaf hem $40.000 van mijn pensioenspaargeld. Het was een enorm bedrag, maar ik keek er niet van op. Want destijds vond ik het onbetaalbaar om dicht bij mijn familie te zijn.
Je vindt me meestal in de achterkeuken van Murphy’s Diner, tot aan mijn ellebogen in het schuim en de stoom. Mijn handen zijn altijd gebarsten en mijn gewrichten doen pijn. Maar de rekeningen betalen zichzelf niet.
Toen Thomas vroeg of ik voor Max kon zorgen, stemde ik zonder aarzelen in. Ik spaarde zelfs en stuurde elke maand geld op.
