Dankbaarheid of schuldgevoel?
Dit is geen verhaal over spectaculaire wraak, maar over een duidelijke keuze. Ik heb geleerd – te laat, maar niet te laat voor mijn kinderen – dat dankbaarheid geen levenslange schuld is, en dat adoptie, net als elke andere familierelatie, geen ruimte biedt voor uitbuiting of vernedering.
We kunnen erkennen wat we hebben ontvangen zonder te accepteren wat ons kapotmaakt. We kunnen vertrekken zonder haat, maar met duidelijke grenzen. En bovenal kunnen we besluiten dat onze eigen kinderen nooit de prijs zullen betalen voor de stilte die we van hen hebben geërfd.
Als iemand die dit leest zichzelf herkent in het wachten, de angst of het schuldgevoel, laat die persoon dan dit weten: opstaan van tafel is geen mislukking. Soms is het de enige manier om te redden wat er echt toe doet.
Tegenwoordig is ieders bord vol. En niemand hoeft meer te bewijzen dat hij of zij die plek verdient.
