Die dag heeft ons niet alleen behoed voor het verlies van ons huis. Het heeft de richting van ons leven veranderd.
Ik ben kort daarna weer aan het werk gegaan. De kinderen vonden hun draai weer. Langzaam verdween de angst.
De motorrijders verdwenen niet zomaar. Ze lieten van zich horen. Ze kwamen opdagen bij schoolactiviteiten. Ze repareerden dingen als die kapot waren. Ze werden op een manier onderdeel van ons leven die ik nooit had verwacht.
Op een rustige middag haalde mijn zoon iets kostbaars tevoorschijn en bood het aan Marcus aan. Marcus knielde neer, schudde zachtjes zijn hoofd en glimlachte.
‘Dat mag je houden,’ zei hij. ‘Maar dit is ook van jou.’
Hij speldde een klein embleem op het shirt van mijn zoon.
“Je hoort nu bij de familie.”
