Mijn huis was verwoest door een tornado, dus ging ik naar het huis van mijn zoon. Hij zei: « We willen privacy, mijn vrouw wil je hier niet. » Wanhopig belde ik mijn jeugdliefde – inmiddels miljonair. Niemand wist dat ik zijn nummer nog had. Toen hij aankwam, zei hij slechts drie woorden…
Mijn naam is Lorraine Hayes. Ik ben zesenzestig jaar oud en gepensioneerd bibliothecaris. En tot die dinsdagmiddag dacht ik dat ik het ergste wat het leven me kon brengen al had meegemaakt.
Acht jaar geleden verloor ik mijn man Thomas aan een hartaanval. Ik overleefde de eenzaamheid van het weduwschap, de stilte van een huis dat voor twee gebouwd was. Ik dacht dat ik rouw begreep.
Ik had het mis.
De dag begon zoals elke andere in Plainfield, Illinois. Ik zette mijn thee stipt om 15.00 uur, zoals altijd, en zette het kopje op het kleine eikenhouten tafeltje bij het raam. Buiten was de lucht vreemd zwaar, alsof de lucht zijn adem inhield. Ik hoorde de lokale radiozender mompelen over een stormsysteem dat naar het noordoosten trok. Maar in Illinois zijn we gewend aan stormen. We weten dat we moeten oppassen, maar we raken zelden in paniek.
Om 3.15 uur klonk er een sirene door de lucht.
Die lange, vreselijke klaagzang die je tot op het bot schokt.
« Tornado op de grond, » waarschuwde de radio-omroeper met een dringende stem. « Rijdt richting Will County. Inwoners van Plainfield, zoek onmiddellijk dekking. »
Mijn handen trilden terwijl ik door het huis rende. Ik pakte wat ik in één kleine koffer kwijt kon:
Het trouwalbum waarin Thomas en ik 1976 lachend doorbrachten.
Het horloge dat hij dertig jaar lang elke dag had gedragen. De
handgenaaide quilt van mijn moeder.
Een map met verzekeringspapieren.
Veertig jaar geleefd, en dit was alles wat ik kon verdragen.
Ik strompelde de kelder in, met een bonzend hart, terwijl ik de oude wollen trui van Thomas tegen mijn borst klemde.
Het huis kreunde boven me – hout kromde, glas explodeerde – alsof de botten van het huis uit elkaar werden gereten. Daarna volgde het gebrul, oorverdovend, als een goederentrein die door mijn woonkamer raasde. De grond trilde en ik drukte mezelf in de hoek, biddend dat het zou houden.
En toen, stilte.
Geen vrede, geen kalmte, maar de holle leegte die volgt op vernietiging.
