De agenten vertelden mij dat als hij niet zo aanhoudend was geweest, de man misschien nog wekenlang verborgen had kunnen blijven, of erger.
Die avond, terwijl ik naast Rick zat, kon ik niet stoppen met denken aan zijn instincten. Hij had me keer op keer geprobeerd te waarschuwen, en ik had hem afgedaan als rusteloos of angstig. Maar hij had niet om niets geblaft. Hij had me beschermd.
Een les in vertrouwen
Dagenlang kon ik niet naar de keukenventilatie kijken zonder te rillen. De leidingen werden schoongemaakt en afgedicht, het gebouw werd verstevigd. Maar wat me het meest bijbleef, was niet de angst – het was de herinnering aan hoe diep dieren kunnen aanvoelen wat wij niet kunnen.
Rick was nooit zomaar een huisdier geweest. Hij was familie. En als het gevaar dichterbij kwam, was hij de eerste die de wacht hield.
Nu luister ik elke keer dat hij buiten blaft. Want achter dat geblaf schuilt misschien wel meer dan alleen lawaai – het zou een waarschuwing kunnen zijn, een geschenk van het enige wezen dat nooit is gestopt met proberen me te beschermen
