Ik liep naar de hoofdingang. De menigte week verder uiteen, ditmaal niet uit minachting, maar uit angst. De kracht die van mij uitstraalde was sterker dan welk bevel ook.
Toen ik bij de deur aankwam, bleef ik staan en draaide me om naar Ryan, die roerloos op het podium stond.
‘Gefeliciteerd met uw promotie, luitenant-kolonel,’ zei ik kalm. ‘Zorg dat de zee rustig blijft. U hebt goed werk geleverd.’
Toen keek ik naar mijn vader.
‘En pap,’ zei ik, terwijl ik hem voor het eerst recht in de ogen keek zonder mijn blik af te wenden, ‘wacht niet tot het etenstijd is. Jij bent druk bezig de wereld te redden die papa altijd zo graag beschermde, Ryan.’
Ik stapte de deur uit. Het gebrul van de helikopterbladen sneed door de stille middaglucht. De wind van de rotorbladen blies naar binnen, waardoor tafelkleden in het rond vlogen en dure wijnglazen omvielen.
Generaal Vance stapte als eerste in de helikopter. Ik volgde. Toen de Black Hawk opsteeg, keek ik door het raam naar beneden.
Mijn vader was in zijn stoel in elkaar gezakt. Iedereen stond om hem heen. Maar hij bleef omhoog kijken, naar de helikopter die in de lucht kleiner werd.
De grootste verrassing was niet mijn identiteit.
De verrassing kwam toen ik mijn headset opzette. Generaal Vance keek me aan en zei: « Het spijt me dat ik dit moest doen, Ethan. Maar er is één detail dat ik nog niet aan iedereen daar heb verteld. »
‘Wat?’ riep ik boven het lawaai van de motor uit.
“De leider van de ontvoering van de vicepresident in Istanbul… Hij vroeg specifiek naar u. Hij zei dat hij u kende. Zijn naam was ‘De Afvaller’.”
Een rilling liep over mijn rug. ‘De Afvaller’ was mijn oude codenaam van tien jaar geleden, tijdens een mislukte undercovermissie waarvan ik dacht dat ik die voorgoed had vergeten.
En wat is nog erger?
De satelliettelefoon in mijn hand trilde. Een sms-bericht van een onbekend nummer.
“Ik zag je live op tv bij de ceremonie, Ethan. Je ziet er erg knap uit. Maak je geen zorgen om je vader. Ik heb een klein cadeautje onder zijn auto gelegd. Als je niet binnen 10 uur in Istanbul bent, wordt het feest van je familie echt geweldig.”
Ik keek naar beneden, naar de parkeerplaats van de Marineacademie. Honderden auto’s. En mijn ouders waren er.
Ik keek op naar Vance. Hij wist niets van het bericht. Hij dacht gewoon dat het om een gijzelingsbevrijding ging.
Ik balde mijn vuisten. De echte oorlog speelde zich niet in Istanbul af. Hij begon hier, en ik was de enige die wist dat de bom aftelde.
« Terug! » schreeuwde ik tegen de piloot. « Geen Istanbul meer! Land het vliegtuig nu! »
‘Wat? Ben je gek geworden, kolonel?’ brulde Vance. ‘De vicepresident is…’
