Ik dacht dat Daniel net als iedereen zou verdwijnen. Maar op de dinsdag na de begrafenis klopte hij op mijn deur.
« Ik wilde gewoon even kijken hoe het met u ging, meneer Scott. »
Ter illustratie.
Hij zag er uitgeput uit – het verdriet was te veel voor iemand die zo jong was. Ik nodigde hem binnen. Hij gaf me een klein houten doosje dat hij had gemaakt.
« Ik wilde dit aan Ben geven… Ik wil dat jij dit krijgt. »
Er zaten aandenkens in: Bens ziekenhuisarmband, een foto van de twee lachende jongens en een handgeschreven briefje: « Bedankt dat je de beste vriend ter wereld bent. »
Daarna kwam Daniel elke dinsdag langs. We zaten in mijn keuken en dachten aan Ben. We lachten. We huilden. Soms zaten we gewoon in stilte.
« Vertel eens over die keer dat jullie allebei huisarrest kregen, » vroeg ik hem een keer.
Daniel grijnsde. « Ben wilde je verrassen met bloemen voor je verjaardag, dus we zijn er tussen de middag stiekem tussenuit geglipt. Ze betrapten ons toen we uit het raam van de sportzaal kropen. »
« Dat heeft hij me nooit verteld. »
Alleen ter illustratie.
« Hij zei dat het de verrassing zou verpesten. »
Op een dag vertelde Daniel dat hij parttime in een bouwmarkt werkte.
« Studeren lukt misschien niet, » zei hij, terwijl hij in zijn koffie roerde. « Mama heeft het moeilijk sinds papa weg is. Ik moet helpen in het huishouden. »
Mijn hart brak voor hem.
« Wat zou jij studeren? »
Zijn ogen lichtten op. « Techniek. Of kunst. Ben zei altijd dat ik in beide goed zou zijn. »
« Hij had gelijk, » zei ik zachtjes.
Die avond herinnerde ik me mijn belofte aan Ben. En ik besloot dat het tijd was om die na te komen.
Een week later ging ik met het gezin eten bij mijn zus Rebecca. Alles leek normaal totdat ze vroeg: « Scott, wat doe je met Bens studiegeld? »
Ter illustratie.
